• chapter one

• 2 years later.

Jup, dat ben ik op de foto. Een niet erg grote, dunne blondine. Ik heb mijn eigen kledingstijl en ben verliefd op sieraden. Ja verliefd ja. Mijn vrienden zouden me waarschijnlijk omschrijven als een leuk, altijd vrolijk en sarcastisch meisje dat altijd de meest geweldige opmerkingen heeft. En dat klopt ook wel een beetje ja. Meestal heb ik mijn woordje wel klaarstaan en zeg ik altijd wat ik denk, niet dat dat altijd erg verstandig is maar goed. De x-factor heeft me erg veel goeds gebracht want ik woon nu al een klein jaartje in het prachtige London waar ik nu bij een bekende platenmaatschappij zing. Het is altijd al een droom geweest om naar Londen te gaan en nu woon ik er nota bene. Ik heb mijn eigen geweldige appartementje en super lieve vrienden, die ik best vaak zie. Ja, mijn leven is eigenlijk wel gewoon geweldig geworden. Over mijn jeugd praat ik niet, nooit gedaan dus nu ook niet.

Ik lig opgekruld met een dekentje en een kop koffie op de bank televisie te kijken als de bel gaat. Met een luide zucht schop ik het wollen dekentje van me af en zet ik mijn kop koffie op tafel neer, waarna ik naar de deur loop. Eenmaal daar besef ik me dat ik ook gewoon weer kan gaan zitten en doen alsof ik niet thuis ben, ja dat lijkt me wel wat. 'ISA IK WEET DAT JE ER BENT DOE OPEN!' hoor ik de stem van mijn beste vriendin roepen. Ik draai me toch weer om naar de deur en doe hem open met een big smile. ''Sooooph.'' zeg ik vrolijk. Ze begroet me met een knuffel en loopt dan naar binnen. ''Iees, wat dacht je van een avondje shoppen straks?'' vraagt ze terwijl ze met glimmende ogen naar me kijkt. ''Ahh Soph hoe kun je me dat überhaupt nog vragen? Natuurlijk gek!'' roep ik vrolijk uit. Shoppen is nog een verslaving van me, net als koffie by the way. Ja ik heb tegenwoordig veel te veel verslavingen. ''Zullen we Chinees bestellen?'' stel ik voor nadat ik een blik op de klok die aan de muur hangt heb geworpen. Sophie's ogen worden groot, ja ik weet dat ze van Chinees houdt. ''Ahh Ies hoe kun je me dat überhaupt nog vragen? Natuurlijk gek!'' praat ze me na. Ik rol lachend met mijn ogen en geef haar een duw. ''Zo praat ik helemaal niet.'' lach ik. Ze grinnikt. ''Ben ik zo slecht in acteren dan? Wat raar, het is nog mijn baan ook!'' Ik begin te lachen, wat hou ik toch van haar.