A ranger/traitor 180

Miko had nooit gedacht dat hij ooit zou haten om op zee te zijn, maar terwijl ze de haven van Hallasholm achter zich lieten, zou hij alles gegeven hebben om ergens anders te zijn dan op deze boot. En dan te bedenken dat hij al vanaf hij kon lopen, eens zou willen varen op een echt wolvenschip. Hij had nooit gedacht dat die droom in deze nachtmerrie zou veranderen.
Zover Miko had kunnen zien waren de boogschutters en hij verdeeld over vier schepen. Omdat wolfsschepen niet uitgerust waren om zoveel gevangen te vervoeren hadden ze hen op de plaats van de roeiers gezet.
“Ik neem aan dat jullie reddingsplan hiermee in het water gevallen is?” vroeg de man naast hem op de bank. Miko herkende hem als degene die de manke man te hulp geschoten was.
“Helaas wel.”
“Toen we met elkaar spraken, dacht ik echt even… ach erover doorzeuren zal ons niet helpen.” Nu hij het zo zij, herkende Miko zijn stem. Dit was dus Nowell. Miko had vanaf het begin een zekere sympathie voor die man gehad en dat was blijkbaar helemaal terecht geweest. Er zouden maar weinig zich durven verzetten tegen een bende Skandiërs, alleen om een gewonde kameraad overeind te helpen. Op dat moment zag Miko dat de gewonde schutter vlak naast Nowell op de bank zat.
“Hoe is het met je voet?”
“Goed, misschien wel beter dan de jouwen.” Daar keek Miko van op. “Nowell heeft me de hele weg gedragen,” verduidelijkte de man. Nowell haalde zijn schouders op.
“Iedereen zou in mijn plaats hetzelfde gedaan hebben.” Daar was Miko niet zo zeker van. Hij besloot dit goed te onthouden. Nowell was duidelijk iemand waarop hij zou kunnen rekenen, mocht hij ooit iemand nodig hebben.