17.

Trillen van opwinding loop ik het podium weer af. Ik moet echt moeite doen om niet te rennen en opgelucht laat ik me in Finnick's armen vallen.
'Dat heb je weer geweldig gedaan, Annie!' gilt Hyacintha naar me toe, terwijl ik me losmaak uit Finnick's omhelzing. 'Je hebt laten zien hoe het dus wel moet en hoe geweldig district 4 wel niet is.'
Hyacintha klinkt nog hysterischer dan anders en snel wens ik Matthew, die nu aan de beurt is, succes. Hij speelt met veel charme de perfecte tribuut: knap, leuke prater en hij is natuurlijk ook nog dodelijk. De perfecte combinatie voor het Capitool en Hyacintha kan haar geluk niet op. De interviews van de andere tributen maken niet zo veel indruk op mij, maar dat komt misschien ook doordat Hyacintha en Matthew er druk doorheen praten. Iedereen is het erover eens dat we het geweldig gedaan hebben en voor een paar uur voel ik me ook oprecht blij.
Tot het moment dat ik alleen in mijn bed lig. Om mij heen is het donker en de kamer lijkt zo nog groter en leger. Morgen, over een paar uur, moet ik de arena in. En ga ik dood. Er is niets dat er nog aan verandert kan worden. Niemand die ervoor kan zorgen dat ik de arena niet in hoef. Ik hoef niet te slapen om mezelf vermoord te zien worden. Ik voel de pijn nu ook wel. Messen die op me afkomen. Speren die me raken. Een pijl die uit een boog recht op mij afschiet. En dan zijn er ook nog de mutilanten uit het Capitool. Die zijn niet alleen gemaakt om je te verwonden of te doden, maar ook om je mentaal kapot te maken. Alles om je te breken.
Trillend van angst staar ik naar het plafond. Ik weet dat ik juist vannacht de slaap hard nodig heb, maar het lukt niet. De spanning en vooral doodsangst neemt mijn lichaam over en ik snap niet hoe alle andere tributen dit, deze nacht, ooit hebben kunnen overleven. Ik sla mijn armen om mezelf heen. Het voelt alsof ik mezelf bij elkaar moet houden. Alsof ik anders uit elkaar val. Maar nergens in deze kamer vind ik veiligheid. De muren vliegen op me af en mijn ademhaling klinkt gehaasd. Dit ga ik niet volhouden. Dit kan ik niet volhouden. Maar het moet.
Uren gaan voorbij, zonder dat ik slaap. Ik schop en sla om me heen, maar ik vind geen rust. Wanneer ik bijna niet meer kan, stap ik uit bed. De grond voelt koud aan en snel open ik mijn kamerdeur. Maar ook de woonkamer is leeg en ik blijf alleen. Wat had ik dan verwacht? Matthew heeft hier zijn hele leven voor getraind, hij zal echt niet bang zijn. Hyacintha, Finnick en Mags liggen vast lekker te slapen. Finnick.
Voorzichtig, zonder de anderen wakker te maken, loop ik naar de kamer van Finnick. De deur kraakt een beetje en Finnick kijkt meteen op. Hij was blijkbaar de hele nacht ook al wakker. In een paar seconden staat Finnick naast zijn bed en spreidt zijn armen. Zonder na te denken spring ik er meteen in. De tranen rollen over mijn wangen. Voorzichtig tilt Finnick me op zijn bed, terwijl hij zijn armen strak om mij heen houdt. Ik druk mijn hoofd tegen zijn borstkas aan en zijn shirt wordt helemaal nat van mijn tranen. Finnick zegt niets. Geen "het komt wel goed" of "je kan winnen". Want het komt niet goed. En we weten allebei dat ik niet kan winnen. Na een tijdje kom ik erachter dat hij ook huilt. De hele nacht blijven we samen zo liggen huilen, totdat ik eindelijk in slaap val. Gevangen en beschermd door zijn armen.