A ranger/traitor 177

Miko wilde niets liever dan een pijl op zijn pees leggen en schieten, schieten, schieten. Deze vrienden van zijn vader redden, alle dode grijze jagers wreken… maar ze waren met te veel en hij kon niet anders dan toekijken hoe de schutters aan elkaar geketend werden.
“Hé, maak wat voort jij!” Een man die zich duidelijk mankte met zijn linkervoet, kreeg een rake klap van een Skandiër. Hij sloeg tegen de grond. Kreunend probeerde de man overeind te komen, maar zijn voet kon zijn gewicht niet dragen en hij zakte in elkaar. “Komt er nog wat van?” Weer kreeg de man klappen. Miko’s knokkels zagen wit, zo hard kneep hij in zijn boog. Hij had al zijn zelfbeheersing nodig om hem geen pijl door de keel te jagen. Een forse kerel, hoewel dat in vergelijking met de Skandiërs nog altijd niet veel voorstelde, schoot toe om de arme drommel overeind te helpen.
“Op je plaats jij!” De man kreeg verschillende stompen, maar hij leek ze compleet te negeren en zette de ander weer op zijn voeten. Miko zag zijn gezicht vertrekken van de pijn, maar hij bleef staan. Onder nog meer klappen en scheldwoorden werd de moedige helper weer naar zijn plaats geduwd. Alle aandacht was nu even op het tweetal gericht, waarop een andere gevangene zijn kans schoon zag en het op een lopen zette. Hij had nog maar een pas of vijf gezet toen de Skandiërs het opmerkte.
“Daar gaat er één vandoor. Hou hem tegen!” Onmiddellijk zette drie krijger de achtervolging in. Tot zijn schrik zag Miko dat de vluchter recht op hem af kwam! Hij hield zijn adem in toen de schutter hem op nog geen armlengte afstand passeerde. De man zag hem niet en de Skandiërs evenmin. Tot ze tegen hem opbotsten…