~Prologe~

‘Vaar nou eens door! De mist trekt hier super gauw op!’ Zei een bang en piepend stemmetje. ‘Ach, klaag niet, je wou toch zo graag een levend Zeewezen zien?’ zegt een bromstem. ‘Ja tuurlijk, maar ik hou niet van onverwachte gevolgen, en wie weet wat ze met ons gaan doen, als het verkeerd afloopt?!’ ‘Je ziet teveel vissen vliegen hoor, die Wezens doen heus geen kwaad’ zegt een andere stem. ‘Stuurman? Stop maar! We zijn op onze bestemming’ Een man met een lange zwarte baard stapt uit zijn kajuit, het dek op. Op zijn schouder zat, in plaats van een papegaai, dat je meestal verwacht van een piraat, nu een klein aapje met een gouden oorbelletje. ‘Stilte allemaal!’ Bulderde de kapitein, en gelijk heerste er een doodse stilte. ‘Over precies 2 minuten en 12 seconden zien we iets wat anderen nog nooit hebben gezien’ Er werd geen kik gegeven. ‘Wat zo meteen zien wij het meest bizarre schepsel van de zee….’ Hier en daar hielden matrozen hun adem in. ‘Een Zeemeermin….!’ En toen de kapitein dat zei, klonk er vanuit de zee iets wat om een engelenstem leek. De gehele bemanning rende naar de linkerzijde van het schip, en hun ogen werden zo groot als schoteltjes. Want daar op een paar stenen en in het water zaten De Wezens, te zingen. ‘Mannen!? We gaan aan land!’ Een paar bemanningsleden, oftewel 'de matrozen' legden de brug aan en gingen aan land. De kapitein en zijn -een stuk of 12 á 13- matrozen -bemanningsleden, hulpjes of hoe je het wil noemen- aan land en renden er een paar al op De Wezens af. Een Wezen, met blond haar, dat leek op goud wenkte de kapitein. Die arme man had nog geen enkel idee wat hem te wachten stond. Come with me, and be free. Come with me.. en het liedje liet zich blijvend herhalen. Toen ze vlak bij elkaar stonden pakte de bloedmooie zeemeermin hem vast bij zijn middel en trok zichzelf omhoog. Haar handen gleden omhoog naar zijn gezicht en ze fluisterde in zijn oor [bI kiss you on your nose ..I kiss you on the cheek ..I kiss you on your mouth ..Kiss me back now?][/b]En ze kuste hem. Eerst op zijn neus, toen op zijn wang en toen, toen plantte ze haar lippen op die van hem... Vanuit zijn ooghoeken zag de Man dat precies hetzelfde ook bij zijn mannen gebeurde. De kapitein, doe overigens Michael heette voelde dat de Meermin hem langzaam meetrok naar het water. Maar wat kon hij doen? Hij werd gewoon door haar gegijzeld, maar Michael had er geen problemen bij. Net als hij wil vragen hoe ze heet, voelt hij het ijskoude water op zijn gezicht en sluit hij verschrikt zijn ogen. 'Ik moet ze openen!' beval hij zijn ogen. Hij opende zijn ogen, maar dat had hij beter niet kunnen doen, want in plaats van de blonde plukken haar en de heldere zee blauwe ogen van de Zeemeermin, zag hij nu een afgrijzend gezicht. Hij probeerde zich met alle macht los te rukken, want hij had bijna geen adem meer. Maar hij was te laat, het Monster nam de inmiddels bewusteloze kapitein Micheal mee naar de bodem van de zee, en daar bevond zich iets verschrikkelijks....