A ranger/traitor 175

Die nacht zag Arnaut de Skandiërs eens van een heel andere kant. In de strijd waren ze onmogelijk bang te krijgen, maar vanuit de schaduw ging het des te beter. Hij zag hoe ze gillend wegrende, om hun moeder riepen, huilden, smeekten… Na wat ze met de grijze jagers, Erak en de kusten van Araluen gedaan hadden, was dat hun verdiende loon. Er was er slechts een geweest die het had aangedurfd om zijn bijl te pakken en op hem af te lopen. Die was zo snel neergehaald dat de anderen Arnauts zwaard niet eens gezien hadden en niet beter wisten dat hij door een mysterieuze kracht geveld was.
“Dit gaat goed. Ze zullen het wel uit hun hoofd laten om nog mensen lastig te vallen.” Halt knikte.
“Maar daarmee hebben we ze hier nog niet weg.”
“Dat is waar, als het een per een moet gebeuren zoals vannacht zitten we hier over honderd jaar nog. Ik hoop dat Sean en Alyss een beetje opschieten met dat leger te mobiliseren.”
“Of dat Will afrekent met die valse oberjarl, wie dat ook mogen zijn.”
“Inderdaad. En heb je al nagedacht over wat we de volgende dagen nog allemaal gaan doen?”
“Ja, ik denk dat degene die je vannacht bang gemaakt hebt, dat wel overal zullen rondvertellen. Als je dan nog een keer zo’n voorstelling geeft zullen er misschien een paar denken dat ze toch beter het ruime sop kunnen kiezen. Dus daarna ga ik proberen een paar schepen in brand te schieten, zodat ze toch hier blijven. Verder hebben we nog lichtjes om te laten verschijnen en wie weet kan ik een van de dagen erna nog wat tenten in brand schieten.”
“Kun je er niet meteen een paar Skandiërs bij doen?” Halt grijnsde.
“Wie weet als ik geluk heb. En zij pech.”