A ranger/traitor 171

Gilan klom de boom uit. Zijn gewonde been brandde. De laatste meters liet hij zich meer vallen dan wat anders. Wat onmiddellijk een pijnscheut door zijn hele lichaam veroorzaakte. Hij zakte door zijn knieën. Clark werd onmiddellijk weer ernstig.
“Gilan, ben je gewond?”
“Een schram. Het kon erger.” Hij dacht weer aan de klap waarmee die bijl zich in de boom geboord had. Het kon véél erger.
“Ik weet niet wat jij een schram noemt, Gilan, maar dit is wel een heel grote schram.”
“Doe er dan wat aan, in plaats van zo te staan niksen.”
“Natuurlijk,” mompelde Clark beschaamd. Gilan had meteen spijt van zijn woorden. Er was geen enkele reden om grof te doen tegen Clark. Hij had zonet hun leven gered. Hij wilde zijn excuses aanbieden, maar het volgende moment moest hij zijn tanden op elkaar klemmen van de pijn.

“Ik hoop dat het zo goed is,” zei Clark na wat wel een eeuwigheid scheen te duren. Het was keurig gehecht met een vakkundig verband erom heen.
“Ik zou het zelf niet beter gedaan kunnen hebben.”
“Ze wisten van onze ontmoeting af, is het niet?” Gilan knikte.
“Daar bestaat geen twijfel over.”
“Ik neem aan dat jij geen contact meer gehad hebt met Will?”
“Ik zou zelfs niet weten waar hij nu is, laat staan hoe ik hem een bericht moet sturen.” Ze deden er het zwijgen toe. Het was nu wel bewezen dat het Miko niet was, maar nu was de vraag, wie dan wel? Plots dacht Gilan weer aan Corn, die nog steeds aan een boom vastgebonden zat. Hij probeerde overeind te komen, maar Clark hield hem tegen.
“Ik doe het wel.” Corn liet zwijgend toe dat Clark zijn touwen doorsneed en hem overeind hielp. Als Will of hij daar had gezeten, zouden ze al lang een of andere snibbige opmerking hebben gemaakt, maar Corn dus niet. En de gebeurtenissen van vandaag zouden niet bepaald bevorderend zijn voor Corns openheid. Maar hij leefde nog, en dat was iets waar Gilan ontzettend dankbaar voor was. Geen enkele jager zou ontkennen dat wat hij van plan geweest was om te doen, het enige juiste was, maar toch… Alleen al dat hij zoiets had besloten, was iets dat hem zijn leven lang zou achtervolgen. Hij wilde er niet aan denken wat de gevolgen zouden zijn geweest als die Skandiër Corn daadwerkelijk iets had aangedaan.