Part 37- Epiloog.

Het volgende moment was een wirwar van gebeurtenissen. Een vrouw maakte zich los uit de groep, krijste een schel gegil uit en trok haar zwaard. Nog voor ik kon reageren, nog voor ik haar opzij kon trekken of kon waarschuwen, stak het zwaard dwars door haar borst. Meteen zakte Cailey in elkaar. Ik ving haar op en legde haar voorzichtig op de grond. Tranen liepen over mijn wangen terwijl ik haar op mijn schoot hief. ‘Nee, kom op Cailey. Dit kan je niet menen! Blijf bij me, kom op.’ Snikte ik. Iemand trok het zwaard uit haar hard en bloed welde op. Haar ogen waren groot, haar ademhaling te snel toen ze haar hand op mijn wang legde. ‘Ik hou..ik hou van je.’ Ze sloot voorzichtig haar ogen en haar hoofd viel slap naar achter. ‘Nee! Cailey! Dit kan je me niet aan doen! Laat me niet achter!’ snikte ik hysterisch. Alle omstaanders waren plotseling stil, niemand durfde iets te zeggen tot Anouk zich losmaakte uit de groep. ‘Cailey! O nee!’ riep ze hysterisch. Ze trok Cailey in haar armen en snikte onophoudelijk. Ik zat daar alleen maar voor me uit te staren, niet in staat te bewegen. ‘Nee! Je had het beloofd! Je ging me nooit verlaten!’ huilde ze. Enkele omstaanders grepen Anouk vast en probeerde haar mee te sleuren naar binnen. Maar ze verlamde hen en greep Cailey weer vast. Ik wist niet hoe lang ik daar al zat. Het kon slecht enkele minuten zijn geweest, of misschien uren. Maar het gegil was opgehouden en alleen ik en Anouk zaten nog bij Cailey. Haar huid was bleek en haar rode lippen waren een klein beetje geopend. Anouk snikte nog steeds onophoudelijk en leek niet te beseffen dat ik er was. Ik boog me voorzichtig voorover en drukte, voor de laatste keer op haar koude lippen. Daarna stond ik, greep het zwaard dat nog steeds naast Cailey lag en stak het zo hard ik kon dwars door mijn borst. ‘Ik zal bij je zijn, Cailey’ fluisterde ik. Ik zakte neer op mijn knieën en de pijn leek al mijn gedachten te overheersen. Anouk leek te beseffen wat er gebeurt was en slaakte een gil. Ik sloot voorzichtig mijn ogen en dacht aan Cailey. Voor altijd samen, tot het einde.
Ik zag haar prachtige gezicht voor me, haar rode lippen de glimlachte, haar ogen de schitterde in het zonlicht. Ik hoorde haar stem weer, haar lach. Alles. Het was alsof ik wegzakte in een droomloze slaap, met het besef dat ik nooit meer wakker zou worden. Ik wist dat dit egoïstisch was, dat ik iedereen in de steek liet door mijn pijn. Maar ik kon niet leven zonder Cailey. Ik kon niet leven zonder mijn hart. En toen de pijn verdween en mijn hart voor de laatste keer klopte, verween alles. Nu zou ik tenminste voor altijd de hare zijn.

Niemands pov.
Toen een waterig zonnetje boven de bomen uitstak, had de hele tovergemeenschap gehoord wat er gebeurt was. De pijn die het verlies van deze twee mensen, en alle andere slachtoffers met zich mee bracht was onvergetelijk. Tranen vloeiden, pijn werd opgesloten in harten. Cailey en Niels kregen een groot standbeeld op de plek waar ze beiden hun laatste adem hadden uitgeblazen. Anouk zat nu definitief op zweinstijn. En elke nacht ging ze naar het beeld met verse bloemen en vertelde over haar dag. Uiteindelijk weigerde ze daar nog weg te gaan. Vier weken later vonden ze haar dood terug aan de voet van het beeld. Volledig uitgehongerd, uitgedroogd, bevroren en weggekwijld. Niets werd ooit nog zoals het ooit was.
Een verhaal over een liefde zo sterk, dat zelfs de dood hen niet kon scheiden. Vriendschap zo teder, dat de een de andere overal zou volgen. Een verhaal dat eeuwen later nog steeds verteld word. Het verhaal van het maanprinsesje en haar slechte dansertje.