You Belong With Me: Part 36

Niels.
Ik keek verbaasd naar Cailey. Het zwaard was nog steeds tegen haar hals terwijl ze begon te veranderen. Haar ogen werden rood en lichtte op, haar haren vlogen alle kanten uit en haar kleedje kreeg een zwarte kleur, net als haar eerst zo mooie vleugels. Ze leek volledig buiten zichzelf van woede. Met een krachtige beweging werd de man naar achter gesmeten en ze zweeg rustig omhoog. ‘Ik ben Cailey, dochter van de zon en de maan. Een maanprinses! Ik sta boven al jullie leiders, al jullie goden en naar welke persoon dan ook.’ Ik schrok van haar stem. Hij klonk schor, dwingend, laag en vooral heel angstaanjagend. ‘Ik heb meer kracht dan ieder van jullie en jullie zullen hoe dan ook naar mij luisteren. Mijn moeder schiep jullie werelden, net als ze de aarde schiep. En geen van jullie zal dat vernietigen! Buig allen voor mij, buig als teken van respect en overgave. En blijf leven.’ Meteen zakte velen op de grond. Eerst de leerlingen van zweinstijn en de leerlingen van Glombor, daarna de leraren en mensen van het ministerie. En beetje bij beetje zakten enkele vijanden ook op hun knieën. Toen iedereen op een stuk of driehonderd man na op zijn knieën gezakt was verscheen een gemene grijns op haar gezicht. Het was eng om te zien, er bleef niets meer over van de Cailey die ik kende. Ze nam een klein flesje uit haar gordel en dronk het snel op, het gif, besefte ik. Ze leek helemaal te trillen toen ze het helemaal uit had. Ze hief haar handen op en wat er toen gebeurde was onbeschrijflijk. De zon schoof een heel eind op aan de hemel, en aan de andere kant verscheen de maan. Aan Cailey’s linker zijde was het donker als de nacht, met enkel het maanlicht om alles te verlichten, en aan de andere kant was het nog steeds dag en scheen de zon fel aan de hemel. Ik hapte naar adem toen ik zag hoe zowel het maanlicht als het zonlicht enkel en alleen op Cailey leek te schijnen in één schelle flits. Ze hief haar handen voorzichtig op, en iedereen die nog recht had gestaan steeg enkele meters de lucht in. Ze wilden tegenstribbelen en ontsnappen, maar geen van hen leek los te komen uit een onzichtbare greep. ‘Ik stuur jullie nu naar een plek waar jullie pijn en verdoemenis wacht. De pijn die jullie spiegelbeelden hebben veroorzaakt. Vaarwel.’ Zei ze. Met een simpele beweging leken ze allemaal te verdwijnen. Een luid gejuich steeg op en ik sprong hyper op. We hadden het gered! Het was haar gelukt! Ik rende richting Cailey zodat ik onder haar kwam te staan, maar in plaats van naar beneden te komen, draaide zich om zodat ze recht naar de zon en de maan keek. ‘Mama? Papa?’ vroeg ze luid. ‘Liefje, we zijn trots op je.’ De stemmen klonken luid over het hele terrein. ‘Niet zonder jullie hulp, door jullie kreeg ik genoeg kracht’. ‘Je hebt het helemaal zelf gedaan liefje. Jij hebt de aarde gered, samen met je vrienden.’ ‘Mam? Pap? Mag ik jullie wat vragen?’ vroeg ze. Haar ogen werden weer bruin en haar blonde haren ruste op haar schouders. ‘Wat?’ ‘Ik wil jullie vragen wat ik nu moet doen. Mag ik hier blijven op aarde, of willen jullie liever dat ik terug kom?’ vroeg ze aarzelend. ‘Het is jou keuze, en enkel en alleen de jouwe. Je kan terug komen wanneer je maar wilt. We houden van je liefje, en weet dat we trots op je zijn. Tot weerziens, mijn lief.’ Alles leek langzaam aan weer normaal te worden. De maan verdween en de zon kwam weer op zijn normale plek te staan. Rustig daalde Cailey tot de grond en ik vloog haar meteen om de armen. Ze drukte haar lippen tegen de mijne. ‘Het is je gelukt! Het is je gelukt!’ riep ik blij. ‘En ik blijf hier’ grijnsde ze. Ik lachte, hief haar op en draaide haar in het rond. Iedereen was dolgelukkig. ‘Kom op, laten we naar binnen gaan! Dit verdient een feest!’ lachte ze. Ik grijnsde.