A ranger/traitor 170

Gilan wist niet hoeveel hij er te pakken zou kunnen krijgen, maar hij wist wel wie er als eerste aanging. Net op het moment dat hij zijn pijl wilde afvuren op de man tegenover Corn, leken de schaduwen achter hem plots vaste vorm aan te nemen. Clark, de jager waarmee ze afgesproken hadden, ramde zijn saksisch mes in de oksel van de man. In een reflex trok die zijn arm naar zich toe, waardoor Corn buiten het bereik van zijn bijl kwam. Gilan maakte Clarks werk af. Hij zou nooit, nooit van zijn leven nog zeggen dat er voor één klus, maar één grijze jager vereist was. Als Clark iets later gekomen was… Hij zou niet met zichzelf hebben kunnen leven.
“Hou ze nog even op, Gilan, er is versterking op komst!” riep Clark terwijl hij een pijl op zijn pees legde en schoot. Gilan deed hetzelfde.
“Dat werd tijd, waar bleven jullie zolang?” riep Gilan terug. Hij schoot nog een pijl af. Enkele Skandiërs waren ondertussen op Clark afgelopen, maar die leek zich totaal geen zorgen te maken. De Skandiërs aarzelden, wie weet was wat die grijze jagers over de versterking beweerden toch wel waar en konden ze zich beter uit de voeten maken, voor die aankwamen.
“Ze komen eraan, Clark, ik zie ze!” riep Gilan. Dat was de druppel, de Skandiërs zetten het op een lopen. Gilan wilde ze het liefst van al achterna gaan, maar hij begreep ook wel dat zoiets zelfmoord was. Ze waren ver in de minderheid, tenzij Clark de waarheid had gesproken over die versterking, wat Gilan betwijfelde. Gilans vermoedens werden onmiddellijk bevestigd doordat Clark in lachen uitbarstte.
“En weg zijn ze. Dat was nog eens geslaagde bluf.” Dat kon Gilan enkel beamen.
“Dat jij zo kalm bleef, terwijl die Skandiërs op je afkwamen… dat deed het wel. Goed gedaan.”
“Ik was helemaal niet kalm, dat leek alleen maar zo. In werkelijkheid had ik het doodsbenauwd,” wuifde Clark het compliment weg, maar Gilan kon wel zien dat de jonge jager straalde van trots.