Good morning sunshine

Zijn grote sterke arm omhelsde haar. Zijn geur, zijn rustige ademhaling en vooral zijn aanwezigheid deed haar veilig voelen. Zoals het altijd deed. Ze was er nog niet helemaal over uit of dit wel mogelijk was en of dit wel mocht. Of het niet verkeerd was. Op het moment zelf vond ze alles best. Ze liet het weer eens over zich heen komen zonder er bij na te denken. De momenten die er op volgden waren beangstigender. De momenten waarop ze in bed lag, te piekeren totdat de zon hoog boven de huizen stond.
Ze had hem gemist, de hele vakantie door. Ze mocht hem niet missen. Dat wist ze zelf ook wel. Ze kon er alleen niet zo veel tegen doen. Ze had geen flauw idee hoe ze het gevoel weg moest drijven. Hoe ze er van af moest komen. Ze zou er zoveel voor geven om het gevoel te laten verdwijnen. Helaas voor haar waren sprookjes enkel fantasie, en kon ze niet naar een boze heks op zoek die haar stem als ruilmiddel aanzag.
‘Goeden morgen Panda beertje van me,’
Zijn lippen raakte haar wang aan.
Zijn lippen raakte haar wang aan. Had ze het verkeerd opgevat. Was er niks veranderd in de vakantie? Had ze het allemaal bij elkaar verzonnen? Panda wist het niet meer. Het gesprek had haar hele zomer in beslag genomen en haar geen rust gegund. Misschien was ze paranoïde geworden. Zag ze dingen, dingen die ze graag wou zien.
‘Ook een goeden morgen Cliff.’
Het voelde zo vertrouwd. Hun kleine ochtend gesprekjes. Alsof er niks gebeurt was. Daadwerkelijk was haar hele wereld in gestort en was de enigste die haar kon helpen met het herbouwen de gene die de pilaren om had getrapt. Evens was hij de gene die haar zo comfortabel had laten voelen in de vroege morgen, door simpel weg zijn sterke arm om haar heen te slaan.
‘Fijne vakantie gehad?’ Begon Panda iets wat onzeker om het gesprek op gang te brengen. Ze hoefde het alleen maar te vergeten en te doen alsof er helemaal niets gebeurt was. Het was wel gebeurt en Panda kon het niet negeren. Het was gebeurt, Punt.
‘Zeker, paar weekjes weg van alles geweest en Ro en de jongens rond gehangen,’
Waarom wist Panda niet maar Clifferton sprak altijd over Romeo en de jongens. Romeo altijd apart benoemend. Romeo was de enigste vriend die Panda wel aardig vond. Echt aardig.
‘En jij?’
‘Ook wel, paar weekjes in Italië gezellig met de hele familie, je kent het wel.’
‘Ja, ja dat ken ik’
Er viel een stilte. Er waren wel vaker stiltes gevallen in hun gesprekken, maar nooit hadden zo ongemakkelijk aangevoeld als de stilte die nu gevallen was.

‘ben je nog steeds boos?’ Clifferton was de eerste die het onderwerp aan sneed.
‘Ik ben nooit boos geweest,’ wist Panda zichzelf te verdedigen, iets dat haar niet goed af ging.
Het was de halve waarheid. Panda was inderdaad nooit boos geweest. Teleurgesteld en verward wel. Maar dat waren hele andere gevoelens dan woeden. Ze kon toch nooit boos zijn op Clifferton met de blauwe ogen die op de juiste momenten veranderde in puppy kijkers.
‘Echt?’
Clifferton hield stil en trok Panda zo naar zich toe dat ze hem wel in de ogen aan moest kijken. Hij wou haar niet geloven. Hij had vast direct door haar heen gekeken toen hij haar weer terug zag na de lange vakantie. Ze zag er waarschijnlijk niet bepaald gelukkig uit.
Na het incident was Clifferton de enigste die ze nog vertrouwen kon. En nu? Nu had ze niemand meer. Misschien overdreef ze? Misschien ook niet.
'Echt,' verzekerde Panda hem, zelf nog niet helemaal zeker van haar zaak.
Voor Clifferton was dit goed genoeg en hij ging verder met de orde van de dag.
'Ze zoeken leden voor het football team. Coach vroeg of ik wou helpen selecteren. Aangezien ik Romeo, de verassing van het seizoen, erbij haalde. Coach wilt dat ik dit seizoen weer zo iemand vind. Maar dat gaat nooit lukken. Niemand kan Romeo overtreffen.' Ratelde Clifferton aan één stuk door. Ondertussen meerde personen begroetend door verschillende handshakes te combineren zoals alleen Clifferton kon doen.
'Hij was verfrissend en verassend tegelijkertijd. Om maar niet te spreken van zijn geweldige opstellingen. Onze strategie is zoveel verbeterd sinds Romeo zich er mee ging bemoeien.'
'dacht je aan me?' Onderbrak Panda hem gruwelijk en ze hield stand waardoor een voorbijganger tegen haar opbotste en een binnenlandse vloek over haar uitsprak. Panda negeerde dit. Haar blik op Clifferton gefocusted. Om geen seconde van zijn reactie te hoeven missen.

'Panda beertje van,' sprak Clifferton verontwaardigd uit en ook hij hield stand. Niemand durfde het om tegen zijn brede torso op te botsen.
Panda hield haar mond en staarde naar haar voeten die ze die dag gehuld had in de smetteloze witte gympen.
'Panda?"
Clifferton zetten zijn hand onder haar kin en tilde deze zachtjes omhoog zoals alleen Clifferton kon doen. Het voelde zo vertrouwd, maar het zou nooit meer worden zoals het was en Panda besefte dat. Clifferton wist het al een aardig tijdje.
'Het is beter zo,' kwam er uit zijn mond en hij trok haar tegen zich aan. Zijn woorden de tegenstrijd in jagend. Zijn brede armen sloegen zich om haar heen en namen haar in zijn warme lichaam op. Het kon hem gewoon niets schelen dat ze midden op een druk bezocht pad stonden recht voor de ingang van de school.
Panda moest het onder ogen komen. Ze waren niet meer samen en zijn warme armen waren niet meer de hare. Ze konden elk moment om een ander heen slaan. Panda sloot haar ogen terwijl ze haar hoofd in Cliffertons borstkas begroef. Zo bleef ze een tijdje staan. De waarheid negerend. Tot de bel luid door uit het gebouw klonk en de stilte langzaam luider werd.