Nobody

Samen met Animal en Blue liep ik door de gangen.Het was een soort meidending door de gangen lopen.Met elkaar lachen,praten over vanalles en nog wat,het was nooit echt mijn ding geweest maar ik was zo lang weg geweest dat ik het hun eigenlijk verschuldigt was.'Je hebt Tom echt goed te pakken genomen'Zei Blue.'Ja wat ben ik toch geweldig'Zei ik vol sarcasme.We lachtten zoals we de afgelopen tien minuten al nonstop hadden gedaan.Door zo hard te lachen zag ik eigenlijk niet waar ik liep en zoals je kunt verwachten liep ik tegen iemand.Er weerklonk een klap en ik zag dat het van een boek kwam.Ik raapte hem op en gaf hem aan de eigenaar terug.Maar ik stopte abrupt met lachen toen ik zag wie het was.Zijn licht gekrulde blonde haren.Zijn grijze ogen waar een ijsberg nog van zou smelten.Nee ik was hem nog niet vergeten.En eigenlijk wou ik dat ook niet.Ik herrinerde onze eerste ontmoeting terug.Op dezelfde wijze hadden we elkaar ontmoet.Ik zag de titel.Het was het boek dat ik had gebruik om de bibliotheek binnen de komen.'Sorry'Stamelde ik.'Nee het was mijn fout'Zei hij.Waarna hij weer aanstallte maakte om door te stappen.Maar al snel keerde hij zich terug om.'Zeg mag ik jullie iets vragen als echte meiden?'We keken hem alle drie emotieloos aan.'Ik kan mij vergissen hoor,maar ben jij geen jongen?'Vroeg Animal.Ik grinnikte.'Ik meen het'Zei hij.Hij leek geïrriteerd.Ik knikte.'Hebben jullie een meisje gezien?''Ze heeft bruin haar,bruine ogen een bril en een schitterende lach?'Ik bloosde.Ik hoopte dat hij het niet zag.Blue schudde neen'Waarom misschien?'Ik kon het niet laten om te vragen.'Nou'Hij leek moeilijk uit zijn woorden te komen'Ik heb iets heel ergs gedaan'Blue en Animal keken me aan.Ik wende mijn gezicht af van hun en luisterde geconcentreerd naar Dries.'Ik had te veel alcohol op en je weet hoe jongens zijn onder alcohol'Blue keek me boos aan en ik keek betrapt weg.Ze wist wat hij bedoelde.'Ik kan haar niet vinden,ik weet dat ze vast zeer boos op me is en me vast niet meer terug wil,maar ik wil zeggen hoe erg het me spijt dat is het minste wat ik kan doen.'Zijn gezicht leek bedroeft en stond vol schuldgevoel.'Geloof me'Zei ik'Ze wil je vast nog wel terug'Hij keek me aan en wat ik toen zag brak echt mijn hart.Zijn ogen stonden vol tranen van spijt.'Denk je?'Snikte hij.'Ik ben het zeker' antwoorde ik.Hij keek me dankbaar aan.'Maar je zal haar wel zelf moeten vinden'Zei Blue.'O geen probleem zei hij,en een seconde later voelde ik zijn lippen op de mijne.'Hoe?'Was het enige wat ik kon denken.Maar toch liet ik me helemaal opgaan in onze kus.