You Belong With Me: Part 32

Cailey.
Een misselijk gevoel overspoelde me, zo was het al bijna een week! Mijn maag deed pijn, ik moest overgeven en was de hele dag misselijk. Wat was er nu toch met me aan de hand? ‘Kom nou!’ zeurde Anouk. Ze had toegegeven om me gewoon “uit te laten zieken”, maar nu was ze het beu en sleurde me mee naar de ziekenzaal. Tegen mijn zin slenterde ik achter haar aan. Bij de ziekenzaal aangekomen kwam mevrouw Pleiter meteen naar ons toe. ‘Wat zie je bleek liefje! Kom maar.’ Zei ze meteen en sleurde me mee naar een leeg bed. Meteen begon ze me te onderzoeken. ‘Wat heb je liefje?’ vroeg ze. ‘Misselijk, overgeven, buikpijn’ antwoordde Anouk in mijn plaats. ‘Geen drankjes genomen, niets speciaals gegeten?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. ‘Aha, ik weet het al. Van harte gefeliciteerd liefje! Je bent wel wat jong, maar wat maakt het uit? Van wie is het? Het is toch op de goeie manier gebeurt hé?’ zei ze plots. Ik keek haar vragend aan.’Het kindje, van wie is het?’ verduidelijkte ze. Ik hapte naar adem, bedoelde ze nou echt… ‘Ben ik zwanger?’ vroeg ik verbaasd. Ze knikte enkel en liep weg. Ik keek Anouk met grote ogen aan, hoe moest ik dit in godsnaam tegen Niels vertellen? ‘Hier liefje, als je elke dag een slokje van dit drinkt zal je geen last meer hebben.’ Mevrouw pleister gaf me een flesje en ik staarde nog steeds verbaasd voor me uit. Wat nu? Wat als Niels helemaal geen kind wilde? Wilde ik dit wel? ‘Misschien moeten we Niels maar even gaan zoeken’ mompelde Anouk terwijl ze mijn blik ontweek. Met een hol gevoel in mijn maag volgde ik haar. Hij was waarschijnlijk in de leerlingenkamer van zwadderich, dus we liepen richting de kerkers. ‘Maar we weten het wachtwoord toch niet? Het is vast al veranderd sinds de vorige keer.’ Zei ik. ‘Vast wel, maar vroeg of laat komt er toch iemand naar buiten.’ Knikte ze. Toen we halt hielden voor de deur kwam net een klein jongetje naar buiten. ‘Mogen we even naar binnen? Ik moet dringend Niels spreken’ vroeg ik vriendelijk. De jongen knikte en liep snel weg. Samen liepen we naar binnen, waar iedereen ons verbaasd en vuil aan keek. Ik negeerde ze en liep recht naar de slaapzalen van de jongens. De deur van Niels’ kamer stond open en Zabini kwam net naar buiten. ‘Hé meisjes, wat doen jullie hier?’ vroeg hij. ‘Ik wil Niels spreken’ zei ik en liep hem snel voorbij. Hij deed net zijn hemd dicht. ‘Cailey!’ grijnsde hij blij. ‘Gaat het al wat beter met je?’voegde hij eraan toe. ‘Ik ben net op de ziekenzaal geweest.’ mompelde ik. ‘En? Wat had je?’ vroeg hij. ‘Niels, ik moet je wat vertellen’ zuchtte ik. Hoe moest ik dit doen? ‘Zeg maar’ lachte hij terwijl hij zijn das vastknoopte. ‘Hoe stel jij ons voor? Over enkele jaren bedoel ik. Een huisje voor ons twee, een gezin misschien?’ veranderde ik snel van onderwerp. ‘Misschien, een paar kindjes zijn altijd leuk. Waarom?’ vroeg hij. ‘Niels…Ik ben zwanger’ Zo, dat was er uit. Zijn ogen werden groot terwijl hij keek of ik het meende, daarna verscheen onverwacht een glimlach op zijn gezicht. ‘Meen je dat,’ vroeg hij blij. Ik schrok van zijn reactie. ‘Vind je het dan niet, nou ja, vind je het niet erg?’ vroeg ik aarzelend. ‘Wat? Nee natuurlijk niet! Het is fantastisch! Een kindje van jou en mij.’ Hij straalde helemaal. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Een kindje van hem en mij, een deel van ons. Zo erg moest dat toch niet zijn?
De volgende ochtend schreef Niels meteen een brief naar zijn ouders om het nieuws te vertellen. Hij was de hele dag goed gezind, maar had voorlopig nog maar tegen enkele betrouwbare vrienden verteld over het kindje. Stiekem betrapte ik mezelf erop dat ik zat te dagdromen over een huisje en het kindje dat vrolijk rond rende in een rooskleurig jurkje of een stoere jeans. Het maakte me niet uit of het een jongen of een meisje zou worden, maar ergens voelde ik gewoon dat het een meisje was. Maar er was ook twijfel. Wat zou de toekomst voor dit kind brengen, als het al een toekomst had? Over een week zou het met mij sterven, of overleven. ‘Denk er maar niet over na liefje, het komt goed’ suste Anouk me toen ik haar over mijn twijfels vertelde. Ik probeerde er niet te veel over na te denken en richtte me op het oefenen met de boog en het zwaard. Het gif lag veilig opgeborgen in mijn koffer, ik zou het pas drinken als het écht nodig was. Niels vond het fantastisch om te zien hoe ik oefende en probeerde me ook steeds te helpen, jongens waren hier nu eenmaal beter in dan meisjes.
Twee dagen voor de grote dag keek ik in de spiegel. Ik zag helemaal bleek en ik had gigantische wallen onder mijn ogen. Nog maar twee dagen… Zouden dit de laatste dagen van mijn leven kunnen zijn? Ik schudde dat idee van me af en kleedde me snel om. Ik was opweg naar de grote zaal toen ik me bedacht. Ik liep naar buiten en staarde naar de lucht. De zon scheen fel door de wolken en ik zuchtte. Ik miste mijn vader ook wel. Maar ik was het gewent, ik zag hem anders ook alleen bij een zonsverduistering. Ik had geen zin in de lessen vandaag, ik had alleen maar zin om ver weg te vliegen en even mijn gedachten te verzetten. Ik besloot dat ik dat best kon doen, maar ik wilde liever mijn krachten zo goed mogelijk sparen. Ik zuchtte en besloot dan toch maar naar de les te gaan, maar ik kon mijn hoofd er niet bij houden. De leraren, die natuurlijk ook op de hoogte waren, zeiden er niets over en wierpen me bezorgde blikken. Ik werd er alleen maar hopelozer van, dachten ze dat ik het niet aan kon? ‘Kom op, laten we op onze kamer warme chocola gaan drinken.’ Stelde Anouk uiteindelijk voor. Ik knikte en al snel zaten we met twee kommen warme chocolademelk met slagroom op mijn bed. De slaapzaal was verlaten en ik vond het fijn dat ik nog even met Anouk alleen kon zijn, wie weet zag ik haar over twee dagen nooit meer terug.
Ik zag aan haar dat ze daar ook aan dacht, want ze was niet langer haar hypere zichzelf. ‘Weet je, ik heb nog steeds je dekentje.’ Zei ze plots. Dat was ik al helemaal vergeten, het dekentje dat ik van mijn moeder had gekregen! ‘Hou hem maar.’ Zei ik. Dan zou ze toch iets hebben om aan me te denken. Plots stroomden de tranen over haar wangen. ‘Ik ben zo bang! Wat als er iets gebeurd? Zie ik je dan nooit meer terug? Wat moet ik zonder jou?’ snikte ze. Een traan liep ook over mijn wangen en ik sloeg mijn armen stevig om haar heen. Wat ging ik haar missen. Mijn zusje, mijn alles. Ze was er altijd voor me als ik het moeilijk is. En zelfs nu was ze me gevolgd naar hier. ‘Rustig maar, het komt goed. Ik red me wel, je kent me. Het duurt vast maar een paar minuten, ik gooi ze allemaal plat!’ zei ik, maar ik geloofde het zelf niet. ‘Kom op meid, je moet sterk zijn! Als jij dat niet bent, hoe moet ik dat dan zijn?’ vroeg ik. ‘Je hebt gelijk’ snikte ze en veegde haar tranen weg. ‘We redden het samen wel’ knikte ze. Ik aarzelde, dit wilde ik niet. ‘Anouk, ik wil dat je samen met de andere leerlingen weg gaat, ik wil niet dat jou iets overkomt.’ Zei ik zacht. ‘Wat?’ riep ze luid. ‘Dat meen je niet Cailey! Denk je echt dat ik zomaar ergens ga afwachten terwijl jij hier voor je leven vecht? Je bent mijn zusje, ik ken je al sinds ik nog een kind was en ik zal voor je vechten! Als iemand jou wil raken, zullen ze eerst langs mij moeten komen!’. Ik zuchtte, ik wist best dat ik haar niet op andere gedachten kon brengen. Maar toch voelde het niet goed.
Die nacht sliep ik slecht. Ik lag maar te draaien en keren tot ik volledig bezweet de dekens van me afsloeg en rechtop ging zitten. Ik staarde naar Anouk die onrustig lag te slapen. Ze had vast visioenen van wat er zou gaan gebeuren. Ik zuchtte en stond op, sloeg de dekens van Anouk af en kroop naast haar. Ik drukte me dicht tegen haar aan en sloeg mijn armen om haar heen. Meteen ademde ze weer ritmisch in en uit. Ik verborg mijn hoofd in haar schouder en sloot mijn ogen.