A ranger/traitor 169

Gilan keek in de richting van waaruit de stem kwam. Corn zat vastgebonden aan een boom, met naast hem een Skandiër die zijn reusachtige bijl boven hem hield. Als Gilan hem zou neerschieten, zou de bijl nog steeds bovenop Corn terechtkomen en dat zou onherroepelijk zijn dood worden. De Skandiër grijnsde. Gilan keek van hem naar de Skandiërs beneden hem. Ze hadden hun strijdbijlen in de hand en keken naar hem als een bende hongerige honden naar vers vlees. Ze zouden hem in stukken hakken nog voor hij een voet op de grond had gezet. Zijn ogen schoten naar zijn leerling. Die had alleen aandacht voor het enorme wapen boven zijn hoofd.
“Laat hem met rust. Hij is nog maar een kind.”
“Als jij eerst die mooie boog en die tandenstokertjes van je naar beneden smijt en dan zelf uit die boom komt.” Gilan keek van Corn naar hem en weer terug. Corn was nog een kind en zijn leerling. Hij had niet alleen gezworen hem op te leiden en alles te leren wat een grijze jager moest leren, maar ook om voor hem te zorgen en hem te beschermen. Daarnaast had hij toen hij zijn zilveren eikenblad kreeg ook gezworen Araluen te beschermen koste wat het kost en die Skandiërs vormden een gevaar voor Araluen. Corn was nog maar een leerling, maar dat was Will ook geweest toen hij tegen de Temujai vocht. Dat waren de Skandiërs ongetwijfeld nog niet vergeten. Ze zouden Corn niet laten lopen als hij zich overgaf. Het enige verschil dat zijn overgave zou maken, was dat hij niet degene zou zijn die zijn doodvonnis tekende. Gilan stierf liever duizend doden dan de dood Corn op zijn geweten te hebben, maar voor Araluen moest hij proberen zoveel mogelijk van hen naar de hel te sturen. Hij trok de pees naar achter. Hij hoopte voor Corn dat het snel zou gaan.