23 augustus (Story 47)

pov michelle
ik kom weer thuis naar uren bij de jonas' te hebben gezeten en joe te troosten. ik zcuht, arme joe. ik lees de brief van katja.


oke, nu ben je waarschijnlijk bij de jonas' geweest en hopelijk hebben jullie niet teveel gehuild *zucht*
michi, ik ga nu iets ongelooflijk moeilijks van je vragen, daar komt het: zorg ervoor dat iedereen weer verder gaat met zijn leven.
ik weet het, het is oneerlijk dat ik zoiets van je vraag. maar ik weet zeker dat jezelf begrijpt waarom. waarom vrag ik het jou? jij bent de enige die ik dit kan toevertrouwen. please zorg ervoor dat joe mij ook vergeet.... ik weet dat de kans inmens groot is dat we elkaar nooit meer zullen zien, maar weet dat ik elke seconde van elke dag van elke maand van elk jaar aan jullie denk. ik hou heel veel van je en ik je hebt geen flauw idee hoe erg ik je mis..:'(
Liefs, Katja<3


even later
weer een brief, deze brief is niet van katja, maar van marc....
pov michelles moeder

11 uur 's avonds

de telefoon gaat. met Ying Liu, zeg ik. hallo mevrouw met jack klamp, dokter van ziekenhuis van new jersey. op dat moment kon ik mijn hart stil voelen staan. er zou toch niks gebeurd zijn met Alex (michelles vader)??? het gaat om uw man...., gaat de man verder. oh god. zou u missschien naar het ziekenhuis kunnen komen, ja, zeg ik bibberrig en ik hang op. ik loooop de trap op. voor de kamer van michelle blijf ik staan. wat moet ik wel niet zeggen.... ik ijsbeer daar voor een paar minuten. dan doeik de door open en druk ik haar tegen me aan.

pov michelle
we hebben denise gebeld en nu ztten we in de auto met ideren (kevin, kevin, joe, nick, maartje, frankie) dit kan toch niet waar zijn?? het zal allemaal weer goed komen toch?? iets me weet al wat er zal gebeuren.



we komen aan en we moeten wachten in de wachtkamer.



* 2 uur 's avonds*

we hebben uren gewacht en nog steeds niets. dan komt er een dokter. alex liu, vraagt hij. we staan allemaal op. wat is er gebeurd, vraagt mijn moeder. vanavond kwam meneer liu in een autoongeluk terecht, met de andere meneer is er niets aan de hand, maar ik ben bang dat uw man het niet zo gelukkig heeft getroffen. hij brabblet nog wat verder, maar ik luister al niet meer. mijn moeder gaat eerst binnen en komt er huilend weer uit. ik ga gelijk naar haar toe en omhels haar. de jonas' en maartje gaan er ook in.

*even later*
nu is he tmijn beurt. met trillende handen maak ik de deur open. daar ligt mijn vader met allemaal verband en infus dingen. hey princess zegt hij met een pijnlijke glimlach. zonder een wordt te zeggen loop ik naar papa toe en omhels ik hem terwijl de tranen al over mijn wangen zijn gestromen. princess luister, ik heb niet veel tijd meer, zegt hij. meestal zou ik op hebben geprotesteerd en al die dingen maar nu zei ik geen wordt ik knitke alleen maar. ik en jij weten allebei dat mijn tijd is gekomen, begint hij. ik heb het je nooit vertelt, maar je hebt geen flauw idee hoeveel ik van je houd, je denkt dat je het al weet, maar je hebt geen flauw idee, zegt mijn vader op een manier die er altijd voor zorgt dat ik glimlach. hij streelt zachtjes over mijn hand, wat ben je mooi, fluistert hij zacht, ik ben echt heel trots op je. zorg goed voor je moeder, zegt hij zacht. pap? neem me mee, zeg ik op een hele kinderlijke toon. mijn vader glimlacht triest. ik begin te huilen, oeps correctie nog harder.... niet huilen, zegt mijn vader kalm en veegt wat tranen weg. hij geeft mijn een kus op mijn voorhoofd. en daar precies op dat moment wist ik dat zijn tijd voorbij was. de monitor begint te piepen en er komen doketrs en zo naar binnen. ze duwen me weg. en slaan de deur voor mijn neus dicht. nee!!!! pap!!!! schreeuw ik en ik bonk boos met beide vuisten op de deur. pap, fluister ik nog maar tevergeefs. langzaam loop ik naar achter. tot ik de muur tegen mijn rug aan voel. nee, dit kan niet waar zijn, ik staar levenloos naar de deur. nee... dit moet een droom zijn. ik zak zachtjes op de grond. met mijn knieen opgetrokken.

23 augustus, 2:03,
mijn hart viel in miljoenen stukjes die zich iedere milliseconden weer vermenigvuldigden. stukjes die nooit meer helemaal kunnen worden wat ze ooit waren: heel. 23 augustus, 2:03 had ik zo'n pijn dat ik al 5 keer dood zou kunnen zijn gegaan. maar nee ik leef nog... ik wel... 23 augustus, verloor ik niet alleen mijn beste vriendin en zus maar ook een beste vriend, tevens vader. 2 personen weg op een vervloekte dag.
23 augustus, ergste dag van mijn leven...



















twee weken later

pov denise
deze twee weken zijn gewoon een hel geweest voor michelle. ying en michelle zijn een week geleden naar china geweest om alex te begraven. deze twee weken ben ik vaak bij ying en michelle langs geweest om het huishouden te doen. ze zijn er alletwee kapot van. ying zit de hele dag alleen maar een beetje voor zich uit te staren en michelle probeert zich sterk te houden voor haar moeder, maar ik weet dat michelle ook vaak huilt. deze twee weken waren zwaar ik verlies niet alleen 1 dochter, maar ook een vriend, en de harten van mijn vriendin en andere dochter zijn verscheurt. met mijn jongens gaat het ook niet goed. ik weet dat ze het moeilijk hebben, omdat katja weg is, maar ook omdat ze weten dat het niet goed gaat met michelle.


*februari*
pov michelle

hoe gaat het met me? niet echt goed... mama praat niet meer... als ik naar school toe ga, dan ben ik stil. zelfs mijn cijfers gaan omlaag.

*op school*
samen met jb loop ik de school in. ik weet dat het raar moet zijn voor mensen me zo te zien. zo... emotieloos. miley, mandy, sel, en demi lopen naar ons toe. ze verbergen het, maar ik weet dat zij ook huilen.... daar komt maartje aan.

*kleine pauze*
ik zoek samen met demi en mandy, miley en sel. waar kunnen ze zijn? oh daar zie ik ze al. met de tut genaamd janneke (ik wist haar naam omdat ik haar net 10 x in de spiegel hoorde zeggen: Janneke, je bent geweldig. Janneke, je bent geweldig. Janneke, je bent geweldig. correctie 11 keer als je meetelt: ik ben zo mooi en sexy enhot en niemand kan tegen mij op *knipoog* -.-) zo te zien lijken ze alledrie niet zo blij-_- als ze me in de gaten hebben lopen miley en sel naar me toe.

*grote pauze*
ik loop de kantine in en wordt ik begroet door allemaal mensen. ik glimlach zwakjes terug. nouja glimlach??....
we gaan zitten aan een tafel met wat vrienden en nouja... doen wat normale mensen doen tijdens een pauze. als we klaar zijn willen wij (nick, joe, kevin, maartje, sel, demi, miley, mandy) gaan. we lopen langs de tafel van de tut. ik bedoel janneke, wat kan ik zeggen, macht der gewoonte... kijk is wie we daar hebben, het zielige meisje met het perfecte leven. we bliijven stil staan. ik kijk emotieloos terug. pardon, wie bedoelde je. je hebt me wel gehoord, zegt ze bits terug. er hangt opeens een doodse stilte in de kantine, zelfs de bovenbouwers zijn stil. denk jij echt dat ik het perfecte leventje heb??!!! niet dan, zegt ze bits terug. ik haal mijn wenkbrauw op. tuurlijk joh, zeg ik met een nep-glimlach, die weer vervaagt bij mijn volgende woorden. ik heb het perfecte leventje, mijn beste vriendin zit aan de andere kant van de wereld haar ogen uit haar oogkassen te huilen en we mogen geen contact met haar hebben. mijn vader is gestorven op de dag dat ik mijn beste vriendin kwijt hebgeraakt. MIJN VADER!!!!! dus, zegt zegt ze nog steeds bits. ik hoor mensen naar adem snakken. ik lach schamper. nee jij weet niet hoe het voelt he? om van mensen te houden, zoveel dat je zelf je eigen leven voor ze zou geven. en ze dan kwijt te raken. nou ik zal het je vertellen!!! het voelt alsof je hart uit je lijf is gerukt en iedere seconden in meer stukjes wordt verdeeld. stukjes die onlijmbaar zijn. en weet je wa tnog erger is, ik weet dat die pijn niet weg zal gaan, net zoals mijn vader niet meer terug komt. iedere dag wil ik niet slapen, omdat ik weet dat ik weer wakker wordt in deze nachtmerrie een nachtmerrie, waar noch mijn vrienden, noch mijn familie, noch ik gelukkig is. mijn vrienden zijn gebroken, ookal laten ze me dat niet zien, en ze steunen me nog steeds!!! ookal verwaarloos ik hun, net zoals ik mezelf verwaarloos. mijn oma eet, slaapt en praat niet meer, omdat haar jongste zoon is overleden. mijn hele familie, praat niet eens meer tegen elkaar!!!! en elke dag als ik thuiskom, zieik mijn moeder precies weer op dezelfde plek zitten als de dagen daarvoor en worden 'nee, dat kan niet, het is niet waar' fluisteren. iedere dag moet haar dwingen iets te eten zodat ik haar niet ook kwijtraak!!!! denk je nog steeds dat mijn leven zo geweldig is!!!! ze zegt niks en ik zie iedereen boze blikken op haar werpen. we lopen de kantine uit. miley geeft me een knuffel. die al snel een groepsknuffel wordt. waarom moest ons dit overkomen?? waarom???