You Belong With Me: Part 30

Niels Malfidus.
De school was echt gigantisch! Iedereen had zijn eigen kamer, behalve Cailey en Anouk, maar daar hadden ze zelf voor gekozen. Bij elke kamer was een eigen badkamer en toilet. Op elke gang was ook een verzamelruimte met allerlei rare spullen zoals een tv die uit de dreuzelwereld bleek te komen, het was een raar ding. Maar er stonden ook allerlei zetels en spelletjes enzo. Het was leuk om hand in hand met Cailey door het kasteel te lopen terwijl ze vrolijk door vertelde over wat ze allemaal had meegemaakt. Ze leek hier echt gelukkig en dat deed me goed. Anouk was er ook vaak bij, dan vertelde ze over de grappen die ze samen hadden uitgehaald en de lessen hier. Het klonk allemaal heel ongelooflijk en grappig. ‘O, ik slaap vanavond wel in mijn eigen kamer, dan kan Niels bij jou. Ik heb het al een paar weken moeten doen, een paar daagjes zal wel geen kwaad kunnen’ lachte Anouk toen we opweg waren naar ergens, ik wist niet juist naar waar. ‘Waar gaan we heen?’ vroeg ik. ‘Naar de eetkamer. Het avondeten zou zo meteen op tafel moeten staan. Hou je maar al vast, het is hier echt heerlijk!’ antwoordde ze. Ik knikte en volgde hen door een felroze gang met bloemen. Toen we uiteindelijk door een groene deur- die totaal niet bij het felle roos paste, liepen kwamen we uit in een gezellige eetkamer. Er stonden twee lange tafels en iedereen zat verspreid en door elkaar. Er stond eten op tafel, maar ik kon niet meteen zeggen wat het was. Cailey ging aan het uiteinde van de tafel zitten en ik en Anouk ploften naast haar neer. ‘Je kan niet geloven hoe hard ik dit eten gemist heb!’ grijnsde ze meteen terwijl ze van alles begon op te scheppen dat ik niet kende. ‘Wat is dit allemaal?’ vroeg ik. ‘O, dit zijn gerechten uit andere werelden. Ik zou alles proberen behalve die rode groenten daar, die oranje pasta en de gele puree. Die komen van de vuurwereld, en ze zijn een beetje héél warm zeg maar.’ Grijnsde ze. Ik nam een beetje hetzelfde als haar en merkte tot mijn verbazing dat het echt heerlijk was. ‘Morgen moeten we alweer terug naar zweinstijn.’ Merkte ze plots droevig op. ‘Ach, zo erg is het niet! Dan zien we Harmony en Melody weer.’ Pepte Anouk haar op. Ze lachte.

‘Goeden avond tante.’ Glimlachte Cailey terwijl ik achter haar aan liep. ‘Cailey, liefje. Niels. Kom binnen en sluit de deur alsjeblieft.’ Antwoordde mevrouw Lenisens. Ik deed snel de deur dicht en ging naast Cailey zitten op een lelijke, gebloemde fauteuil. ‘Goed, we gaan iets proberen. Als twee geliefden deze woorden uit zouden spreken zou de boog tevoorschijn komen, maar alleen als de liefde sterk genoeg is.’ vertelde ze. ‘O, een makkie!’ lachte ik. Cailey grinnikte zacht. ‘Nou, goed. Ga tegenover elkaar staan en neem elkaars hand vast. We deden snel wat ze vroeg. ‘Goed, kijk elkaar diep in de ogen, concentreer jullie alleen op elkaar. Denk aan de mooie momenten die jullie samen beleefden, aan wat je leuk vind aan de ander. Alles.’ Gaf ze instructies. Ik concentreerde me op de eerste keer dat ik haar warme, zachte lippen op de mijn had gevoeld. Aan die keer dat ik haar uit het verboden bos had gedragen. Aan de keer dat ze in mijn armen had geslapen. Aan haar ogen die steeds leken te schitteren. ‘Zeg mij na.’ 'O heilige engel, die zijn naam verbaad. Moeder der heiligen, de maan. Schenk uw boog aan wij die lief hebben voor eeuwig. Wij beloven plechtig de boog enkel voor het goede te gebruiken, en anderen het geschenk der liefde te geven.' Meteen begonnen onze handen te trillen. Ik kneep zo hard ik kon in Cailey’s handen en keek diep in haar ogen. Het trillen nam af en tussen ons in verscheen een fel licht dat lichtjes af nam. Na ongeveer een halve minuut verdween het licht volledig en verscheen een prachtige, zilveren, met diamantjes bezette boog met één pijl in het midden. De boog had een punt in de vorm van een hartje. Cailey liet mijn handen los en nam snel de boog op. Ze liet haar vingers voorzichtig en zorgzaam over de zijkanten gaan en haar ogen twinkelden vrolijk. ‘Het is ons gelukt’ fluisterde ze zacht. Ze raakte de boog amper aan, alsof ze een pasgeboren baby’tje in haar handen hield. ‘Goed zo’ knikte mevrouw Lenisens enkel. ‘Ik stel voor dat je hem veilig opbergt en morgen meeneemt terug naar zweinstijn. Je moet leren richten enzo. En dan kan je je volledig voorbereiden op de strijd. De tijd dringt.’ Zei ze. ‘Hoelang misschien nog?’ floepte ik er plots uit. ‘heeft ze je dat niet verteld? Ik denk ongeveer twee weken.’ Antwoordde ze. Ik schrok, zo kort? Ik had verwacht dat het nog wel enkele maanden zou duren.

Ik staarde zuchtend naar de maan. Wat leek die plots heel anders te zijn dan gisteren. Veel feller aan de hemel, opvallender. Ik had uren wakker gelegen naast Cailey. En terwijl zij me steeds steviger vast nam, kon ik niets anders dan naar haar staren met pijn in mijn hart. Waarom moest net zij deze taak hebben gekregen? Waarom moest net zij speciaal zijn? ik had me los gemaakt uit haar omhelzing en op het balkon gaan staan. Het maanlicht leek me te omarmen en die gedachte maakte me depressief. Zou Cailey sterk genoeg zijn om al die andere onbekende wezens te verslaan? Zal ze sterk genoeg zijn om hen weer tot rust te laten komen? En daarna? Daar maakte ik me vooral zorgen over. Als haar opdracht volbracht is, wat zal ze dan doen?Zou ze alles opgeven en hier blijven, bij mij? Waarschijnlijk niet…Ze zou bij haar eigen familie willen zijn, in haar eigen wereld. Ze zou weer een kleine ster zijn aan de hemel. Hoe kon ik leven zonder haar? Wilde ik dat wel? of beter gezegd: kon ik dat wel? Het idee dat ze me zou verlaten deed me pijn. Mijn hart was van haar en zou voor eeuwig van haar blijven, wat was ik zonder het hare?
Wat was ik zonder haar zachte, warme lippen, wat was ik zonder haar ogen die altijd leken te schitteren? Wat was ik zonder mijn hart?
Deze gedachten verpletterde me, verscheurde me. ‘Ik wou dat ik me je kon praten, dat ik je kon vertellen wat ik voel. Ik wou dat jij me kon vertellen wat jij denkt, of toch zoiets. Maar ik ben bang dat dat niet mogelijk is.’ fluisterde ik zacht tegen de maan, en ik voelde me plots heel stom. Natuurlijk hoorde hij me niet. Ik zuchtte en wilde me omdraaien om weer naar binnen te gaan, maar een warm gevoel overspoelde me plots en ik voelde me in een soort roes keren. Alsof ik op wolkjes dreef. “Niels Malfidus.” Weergalmde plots een hoge, zangerige stem door mijn hoofd. Ik was ervan overtuigd dat ik droomde, de stem was mooier dan elk ander geluid dat ik ooit had gehoord. “Ik ben het, de maan. Moeder van Cailey. Mijn echte naam is eigenlijk Celenia. Ik wilde je zeggen dat ik blij ben dat Cailey jou ontmoet heeft. Ze houd met heel haar hard van je en ik kan zien dat jij dat ook doet. Maak je maar geen zorgen, Cailey mag zelf kiezen of ze op aarde blijft of terug keert. Maar geloof erin. Jullie liefde zal altijd voortleven in jullie hart…’ De stem galmde nog zachtjes na in mijn hoofd toen ik verdwaasd mijn hoofd schudde. Het warme gevoeld ebde weg en ik staarde verbaasd naar de maan, Celenia. ‘Wat is er liefje?’ ik draaide me geschrokken om en zag tot mijn verbazing Cailey staan. ‘O gosh, doe dat nooit meer! Ik schrok me dood!’ zuchtte ik. Ze glimlachte zacht en sloeg haar armen om me heen. ‘Waarom ben je op?’ vroeg ze. ‘Ik kon niet slapen’ zei ik en rook zachtjes aan haar haren. Het rook naar appel. ‘Wat is er misschien?’. ‘O niets hoor. Ik kon gewoon niet slapen. Laten we naar bed gaan.’ Stelde ik haar snel gerust. Na een laatste blik op de maan liep ik weer naar binnen. Ik kroop dicht tegen Cailey aan en hield me voor dat we morgen weer naar zweinstijn zouden gaan, dan zou alles vast weer een beetje normaal worden.