A ranger/traitor 166

Toen ze de volgende morgen op weg gingen, bedacht Gilan dat hij de hele kwestie van Will en Miko nog niet besproken had met zijn nieuwe leerling. Eigenlijk werd het hoog tijd dat hij dat deed, maar hoewel het daar nu het geschikte moment voor was, bleef hij toch zwijgen. Hij was bang dat hij zijn verachting voor bepaalde collega-jagers te duidelijk zou laten merken en dat kon hij tegenover Corn niet maken, niet nu het belangrijker dan ooit was dat de grijze jagers eendrachtig bleven tegen de Skandiërs. Dus hoezeer hij ook wenste dat Will hier nog was en hoeveel zorgen hij zich ook om hem maakte, hij ging verder met zijn werk als grijze jager. Als hij collega’s zag probeerde hij niets anders te voelen dan opluchting, dat ze tot hiertoe buiten het bereik van Skandische strijdbijlen hadden weten te blijven. Hoewel hij niets liever zou doen dan uit te zoeken, wie als eerste met die beschuldiging op de proppen was gekomen en wie hem allemaal had geloofd, deed hij het niet, voor het welzijn van het korps en heel Araluen.
Ondertussen waren ze bijna op de aangewezen plaats aangekomen, zoals ze de avond ervoor hadden afgesproken, bleef Corn gewoon rechtdoor rijden, terwijl Gilan de onderste tak van een boom vastgreep en zich optrok. Ondertussen stampte Bles harder met haar hoeven zodat eventuele achtervolgers niet zouden merken dat er niemand meer op haar rug zat. Want in deze tijd kon je er maar beter rekening mee houden dat je achtervolgt werd.
Gilan bleef doodstil zitten, terwijl Corn en de paarden uit het zicht verdwenen. Hij wist dat zijn mantel hem zo goed als onzichtbaar zou maken, terwijl hij zelf een goed overzicht behield. Zo bleef hij een kwartier zitten, maar hij zag of hoorde niets. Ze werden dus niet achtervolgd. Het werd tijd dat hij terug naar Corn ging. In de huidige omstandigheden, was het beter om niet te lang alleen te zijn. Op dat moment weerkaatste Corns schreeuw tussen de bomen.