II 6.2 oHeivi

Lichtblond haar, hemelsblauwe ogen, het was alsof goudlokje was gearriveerd. Seth leek niet op zijn gemak maar Ifjane negeerde hem compleet, of probeerde dat in ieder geval. Een enkele keer kruisde Ifjane's blik die van Fall en liet ze voor heel een halve glimlach door haar starre houding breken, zo kort dat Fall het zich net zo goed had kunnen hebben verbeeld. Ifjane bewoog zonder geluid te maken, haar gezicht stond strak en haar ogen terughoudend. Het was het gezicht wat Fall opzette als ze niet wilde dat anderen zich met haar bemoeiden. Ze wist uit ervaring dat wat zich daaronder bevond helemaal niet zo sterk en groots hoefde te zijn als het er van buiten uitzag.
Op de seconde dat Seth op zijn stoel ging zitten leek de lucht voor de kinderen zich samen te trekken totdat er voor iedereen een scherm van mist in de lucht zweefde, zoals een televisiescherm maar dan anders. De reacties van Eleni en de nieuwe jongen waren vergelijkbaar met die van Fall, ware het niet dat Fall niet haar ogen wijd opensperde, laat staan dat ze bijna uit haar stoel viel. Ze kon het hen niet kwalijk nemen, als je een dag geleden nog op een feniks hebt gevlogen is het waarschijnlijk wat makkelijker om aan dat soort verrassingen te wennen.
Veel meer tijd had ze niet om over het voorval na te denken want, net als een televsiescherm, flakkerde het beeld op eens aan en toonde een cirkel met daarin verschillende symbolen. Er werd snel ingezoomt op het symbool rechtsboven en daarna verscheen er een vrouw, als dat de correcte term zou zijn. Ze zag er net zo exotisch uit als de mensen die buiten rond liepenr. Haar huid was verschillende tinten huidskleur op verschillende plekken en haar vingers waren ontzettend lang. Wat ze aan had was iets wat Fall een beetje aan de middeleeuwen deed denken. Alleen accentueerde de uitstraling van de kleding niet de armoede van de lage stand, maar het sprookjesachtige van de paardenkoetsen en de eindeloze akkervelden. Net zoals alles in Lotis, plaatste het Fall's idee van haar wereld in een heel nieuw licht.
'De prestaties van ieder van jullie zullen eerst worden getoond voordat de scores zullen worden besproken.' zei de vrouw met een zachte melodieuze stem voordat het scherm weer terugkeerde naar de symbolen die het eerst liet zien. Dit keer zoomde het in op een spiraalvormig teken, daarna overspoelde een groene kleur het scherm en vervolgens ook de rest van haar omgeving.

Seth stond op een heuvel die Fall herkende als degene waar zij een tijdje geleden nog verrot geslagen was. Net zo als toen verschenen er ook uit het niets zwarte figuren om hem heen. Fall bekeek Seth's test, en hij had hem heel wat beter afgelegd dan zij. Zonder ook maar een greintje angst te vertonen trapte Seth een van de wezens neer, alsof hij wist dat het allemaal maar een test was. Seth verdween en verscheen daarna weer voor een van de wezens, sloeg hem hard in zijn borst en het verdween in het niets. Alweer onderaan de heuvel trapte hij een ander wezen in elkaar. En eenmaal weer bovenaan sloeg hij weer drie nieuwe neer en verdween weer tot hij achter een van de anderen weer opdook. Hij stond te dicht op het wezen om hem een klap te verkopen dus gaf hij het een kopstoot, wat net zo effectief leek te zijn.
Lafaard. zei een stem in Fall's hoofd. Haar eerste gedachte was dat Feres weer tegen haar was begonnen te praten. Maar ze herkende de stem als die van een ander, al had ze hem nog nooit eerder gehoord. De rest van het gevecht lette Fall niet echt meer op, als Seth zich kon verplaatsen, en Ifjane lucht kon besturen, was telepathie dan een soort tweede krach van Ifjanet? Zoals Fall's dromen bij haar waren?
Voor haar ogen viel Seth bewusteloos in elkaar, waarschijnlijk gebeurde dat als je de test had gepasseerd.
In ieder geval vulde Fall's zicht zich dit keer met een cirkel die steeds groter werd, zoals de kringen die ontstaan in water als ze er een steentje in gooide. Alles verkleurde opeens naar een verzameling lichte pastelkleuren, totdat dat het enige was wat Fall nog kon zien. Ze vroeg zich af hoe ze zo kon worden meegenomen in wat er voor haar gebeurde. Ze kon niet wegkijken, haar hele gezichtsveld was gevuld met wat er zich voor haar afspeelde
Johanna stond op dezelfde heuvel als waar Seth en Fall eerder hadden gestaan. De aanvallers lieten niet lang op zich wachten, alleen verdween Johanna net zoals Seth voordat ze haar konden bereiken. Uit het niets vielen de wezens in elkaar en Fall nam aan dat Johanna zichzelf onzichtbaar kon maken en zo de wezens versloeg. Nadat alle figuren waren verslagen groeiden er planten over Fall's gezichtsveld, alsof ze over de cameralens kropen in secondes tijd.
De spaanse jongen nam Johanna's plek in op de heuvel, in tegenstelling tot Johanna of Seth verdween hij niet op het moment dat de wezens verschenen. Met een blik die alleen als nieuwsgierig te beschrijven was bestudeerde hij hen en wachtte geduldig tot ze hem bereikten. De eerste paar verdwenen door een paar welgemikte klapen. Helaas wist hij het niet lang vol te houden en belande hij op de grond, waarna hij een soort schild om zich heen vormde van boombast. Waarschijnlijk had zijn kracht iets met begroeiing te maken. Niet in staat om door het pantser heen te breken, weken de monsters uit een.
Daarna werd het zwart voor Fall's ogen, niet zwart zoals de nacht, of zwart zoals een mooi paard, maar echt, echt zwart; duisternis.
Aaron verscheen op de heuvel. Met een grijns stroopte hij zijn mouwen nog iets verder op zodat ze tijdens de strijd niet weer naar beneden zouden zakken. De eerste paar figuren verdwenen al snel door een paar harde klappen, zo ook bij de meeste anderen. Uiteindelijk verschenen er teveel voor Aaron om in een keer van zich af te vechten, net toen ze weer wilden aanvallen vielen ze allemaal in een kloof die ze rondom Aaron in de grond had gevormd. Aaron zelf viel bewusteloos neer op zijn eiland van vaste grond.
Alles om Fall heen flitste in felle kleuren, daarna zag ze alles plotseling in het bruin en vervolgens verdween het allemaal volkomen.
De nieuwe jongen stond op de heuvel, hij zag er kwetsbaar uit en keek angstig om zich heen. Toen de wezens kwamen werd hij zo hevig in elkaar geslagen dat Fall niet kon geloven dat hij het zou overleven, hij schreeuwde het uit. Lang duurde het echter niet; ineens was hij weg, een spoor van opgestoven zand wees erop dat hij op bovennatuurlijke snelheid weg was gerend, door de stofwolk was het niet te zien wat er echt met de jongen gebeurd was.
Fall's gedachten werden onderbroken toen een golf water met hoge snelheid haar gezicht naderde, ze schermde haar gezicht af met haar handen.
Tegen de tijd dat Fall haar handen voorzichtig van haar gezicht weghaalde kwamen de wezens al op Eleni af. Ze had haar handen tot vusten gebald en mompelde is zich zef "Het is niet echt, het is niet echt, het is niet echt.." Fall wilde haar impulsief te hulp schieten, maar ze kon zich niet bewegen. Een vuist, of arm, het zag er in ieder geval niet menselijk uit, belandde in Eleni's gezicht. Ze werd al snel in het nauw gedrongen door de monsters en zo duurde het ook niet lang totdat ze overmeesterd werd door haar tegenstanders. Ze probeerde in een laatste wanhoopsdaad weg te rollen van haar belagers, zoals Fall, maar faalde. Een kleine plas water ontstond onder haar uit het niets, als een weeskind dat vecht zonder hoop op overwinning plensde het water zonder schade toe te brengen over de voeten van de aanvallers. Eleni lag uiteindelijk helemaal stil, Fall beet op haar lip, ze zag er zo hulpeloos uit, het was niet eerlijk dat ze bij dit alles betrokken was. Al zou dat natuurlijk precies zijn waar de rest aan dacht als ze haar prestatie te zien zouden krijgen. Als je het over de duivel hebt.., alles wat Fall om zich heen zag werd verblindend wit voor haar ogen.
Weer bevond Fall zich op de heuvel, weer wierp ze zich als een gekke op de grond toen de schimmen op haar af kwamen. Weer sloeg en schopte ze hysterisch om zich heen totdat ze een opening vond om doorheen te rollen. Weer voelde ze een verschrikkelijke steek door haar hoofd schieten, al werd het deze keer niet zwart of wit, maar zachtblauw voor haar ogen.
Ifjane zag eruit als een engel, zoals ze bovenaan de heuvel stond, haar haar lag in lange goudblonde lokken over haar rug en glinsterde in de zon. Haar jurk was wit, er was geen vuiltje op te bekennen. Het enige verschil was dat een engel er zachtaardig en lief uit zou moeten zien, zonder de gespannen kaken en de vurige blik in de ogen. Het was een houding die niet bij haar uiterlijk leek te passen, een houding die niet natuurlijk was voor iemand as zij. Ze droeg de blik van iemand die al veel te veel had meegemaakt, veel te veel had moeten lijden, veel te veel had doorgemaakt voor iemand die zo jong en onschuldig was. De blik van het meisje dat zichzelf in elkaar liet slaan door monsters zonder enige weerstand te bieden. Een blik die Fall nooit zou vergeten.