Ontvoering

Daar lag ze dan,ik had haar echt neergekregen.Al denk ik dat ze niet haar best deed.Ze had echt spijt van wat ze zei.Had ik dat nu echt moeten doen.Ze lag daar zo vredig.Verman jezelf,dacht ik,je plan gaat perfect.Ik nam het lichaam op en nam haar vast.Zo stapte ik zo onopvallend mogelijk naar mijn slaapkamer.Halverwege pakte ze mijn nek vast.Ze was bang,doodsbenauwd.Het leek alsof ze een nachtmerrie had.Was dat mijn fout?Ik keek weer naar haar gezicht.Haar vredige lichaam was bekropen door angst en haar eens zo lieve glimlach was niet meer te bekennen.Was ik echt zo een monster. Had ik echt zo gemeen gedaan tegen Air, ik wou ook helemaal niet gemeen zijn tegen haar. Het was mijn stom kop die daarvoor zorgde. Een atleet luistert normaal niet naar zijn hoofd,maar ik ben overal een uitzondering op dus hier ook.Ookal praten ik tegen mezelf mijn woede was weer terug.Maar niet zo erg als eerst.Toen bewoog Air. Onee straks wordt ze wakker. De zorgzame en lieve kant die ik vroeger was drukte ik weg. Ik wist niet waarom,had ik iets verkeerd gegeten of gedronken.Ik wiegde Air in mijn armen.Al was dat best moeilijk ze is geen doorsnee baby die je normaal zou wiegen.Ineens verscheen er een glimlach op haar gezicht.Maar hij was onzeker.Ook haar lichaam leek die onzekere blijheidsvorm aangenomen te hebben.Jep ze droomde helemaal over mij.Ze hadden me vast verslagen ofzo.Of iets met me gedaan.Maar waarom was ze dan nog zo onzeker.Waarom was ze niet gewoon blij,dat ik verslagen was.Ze leek het niet fijn te vinden.Zou ze me nog leuk vinden?Zou ze na al dat gemeens wat ik had gezegd en gedaan nog steeds van me houden?