Terrific schreef:
Rol: Vrouwelijke hybride.
Naam: Paisley Marybell Couvler.
Leeftijd: Paisley is verdwenen, of zoals de meesten verwachtten overleden aan een geslaagde poging tot zelfmoord toen zij zestien was. Er zijn enkele maanden verstreken sinds die tijd, dus ik verwacht dat ze nu zo'n zeventien jaar oud zal zijn.
Geslacht: Vrouwelijk.
Uiterlijk: Het is al op het eerste gezicht te zien dat Paisley een lichaam bezit dat veel heeft moeten doorstaan. Haar huid heeft een vrij maagdelijke kleur blank, met op haar armen en handen veel littekens van naalden, messneden en andere troep. Ook wordt de serene kleur versierd door een hoop kinderlijke sproetjes die op vrijwel haar hele lichaam te vinden zijn. Toch zijn die in haar gezicht het sterkst zichtbaar. Met een smal gezicht, grote ogen en fijne lippen oogt Paisley - mede door haar lichte huidskleur - niet altijd even gezond. Er is echter iets in haar ogen dat kracht uitstraalt. Haar blik kan dan ook erg confronterend en doordringend zijn, al heeft Paisley zelf dit amper in de gaten. Na haar zelfmoordpoging, enkele maanden geleden, is er absurd veel zorg om haar lichaam geweest. De dokters hebben de beste technieken gebruikt om het litteken aan haar keel te laten helen en verdwijnen, en ook haar uitgemergelde lichaam is iets opgeknapt - al zal Paisley altijd dat tengere, kleine meisje blijven. Paisley is namelijk maar zo'n 159 centimeter groot. Fraille vormen maken dan toch dat ze er niet als een kind uit ziet, maar een jongedame. Een ander item dat vaak de aandacht weet te trekken is haar bescheiden bos met roestbruin haar. De roodachtige kleur is haast een herinnering aan de herfst.
Als Paisley lacht, en dan écht glimlacht, zul je er van staan te kijken hoe ze een ruimte kan laten oplichten enkel en alleen om de oprechtheid ervan.
Op het eerste oog is Paisley niet heel speciaal, maar ze heeft haar eigen manier om uit te blinken - móói te zijn. Je moet er gewoon een beetje langer voor kijken.



Innerlijk: Het is gek, hoe je van persoonlijkheid kunt switchen in een paar maanden. En dat alles door een allesbeslissende coma - veroorzaakt door haar eigen zelfmoord poging. Alles waar Paisley voor stond - alles waar ze in geloofde, van hield, kende, haatte, vocht.. het loste op alsof het niets was.
In het geheim, zou je het kunnen noemen, zo werd de zestienjarige - nu zeventienjarige - Paisley in leven gehouden, verzorgd. Nadat haar ogen open gingen in een wereld die ze niet begreep, een lichaam dat ze niet herkende en een blanco geheugen, heeft Paisley alles opnieuw moeten leren.
Maar haar kijk op de wereld is niet langer die van haar - het is die van de onderzoekers. Ze hebben haar een karakter voorgeschreven, manieren geleerd, gevoelens gebruikt en opgeleid als hun persoonlijke, kleine experiment. Paisley zwijgt niet meer. Ze praat, hele gesprekken zelfs. Leugens kent ze niet, tegenstribbeling gebruikt ze niet meer en in haar ogen zijn de onderzoekers helden. Naïef, niet? Wel.. Paisley kan er helemaal niets aan doen. Ze ziet geen kwaad in de onderzoekers en heeft helemaal niets meer van voor haar coma - dus vertrouwd ze hen. Het is de hybriden die ze als enige dreiging ziet.
Je zou het niet zeggen, maar Paisley is zelfs een tikje wantouwig naar haar ''medemens''. Waarom? Juist, omdat de onderzoekers haar dat vertellen.
Gave: Paisley kan mensen aankijken, zo intens dat ze hen gewoonweg uitkleed met haar blik, en dan geestelijk. Op die manier legt ze hun onzekerheden bloot, en voelt het voor de desbetreffende persoon alsof ze zichzelf gewoon verdrinken in hun ''imperfecties.'' Toch is de gave niet geheel ''slecht''. Ze kan de zogenoemde onzekerheden namelijk ook laten verdwijnen, als ze diegene gewoon aankijkt. Zodra ze echter wegkijkt is alles gewoon weer bij het oude. Of nou ja.. misschien niet helemaal voor degene op wie ze haar gave gebruikt heeft.
Extra: Paisley pleegde zelfmoord, enkele maanden geleden. Het werd haar te veel. De onderzoekers, pillen, naalden, dezelfde routine, de pijn die ze haar toebrachten om er voor te zorgen dat ze zich gedeisd hield. Zelfs de jongen die haar muren doorbrak wist haar niet weerhouden. Je zou kunnen zeggen dat Paisley geestelijk te gekweld was om door te gaan. Zelfmoord was enkel niet zo definitief als ze gedacht had. Ze werd in leven gehouden en opgeleid tot iets wat ze veracht zou hebben. Ze herinnerd zich niets meer, maar is dat voor altijd? Er zijn dingen sterker dan zo'n tragedie, en wellicht is juist dat hetgeen om haar te laten herinneren.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen