Hoofdstuk 6 - Jordi de Vries

Jordi kan zich niet concentreren tijdens de training. Hij dacht dat hij zich gisteravond had verbeeld, maar het feit dat het meisje hier weer is, maakt hem bang. Ze is ook weer snel verdwenen en daarom probeert Jordi haar uit zijn gedachten te bannen door zijn gedachten leeg te maken, zoals hij altijd doet tijdens het voetballen. Hij krijgt het meestal goed voor elkaar om nergens aan te denken, waardoor hij beter speelt, maar vandaag lukt het hem niet. Dat wordt direct duidelijk door zijn voetballen. Hij is daarom ook blij dat het voornamelijk conditietraining is.
Aan het eind van de training komt Frank naar me toe. 'Jordi, is er iets gebeurd?' vraagt hij een tikje bezorgd. 'Je bent niet helemaal jezelf.'
Jordi begreep dat hij daar niet alleen doelde op de training, maar ook op het voorval van de vorige avond.
'Ja, sorry. Het zal niet weer gebeuren.' Jordi glimlacht en legt even zijn hand op Franks schouder. Daarna loopt hij richting de kleedkamers.

Hij heeft nog nooit zo snel gedoucht, maar hij weet dat het meisje weer naar hem toe gaat komen. Ergens is hij bang dat hij haar zelf verzonnen heeft en dat hij dus gek is geworden. Hij zou niet weten wat daarvoor heeft gezorgd, maar hij kan toch niet werkelijk te maken hebben met een onzichtbaar meisje? Hij pakt zijn tas en loopt naar buiten. Ze zit niet op de picknicktafel, zoals gisteravond, en daarom denkt hij bijna dat ze er niet is. Hij wil net - half opgelucht, half teleurgesteld - zijn fiets pakken, als hij haar ziet. Ze stapt achter de kantine vandaan.
'Wauw. Je hebt snel gedoucht,' zegt ze zacht. 'Ik had niet verwacht dat je er nu al zou zijn...'
Jordi haalt zijn schouders op. 'Wie ben jij?' zegt hij. Hij laat zijn tas bij zijn fiets liggen en loopt naar haar toe. Hij is te nieuwsgierig naar haar om verstandig te doen en, net als gisteren, weg te lopen. Hij wil meer over haar weten, misschien kan hij dan begrijpen waarom hij haar op één of andere manier heeft verzonnen of, wat nog onwerkelijker is, waarom hij de enige is die haar kan zien.
'Ik heet Kelly,' zegt ze zacht. 'Ik begrijp zelf ook niet hoe ik onzichtbaar geworden ben. Zomaar, op een ochtend, werd ik wakker en kon niemand me weer zien.'
Jordi knijpt even zijn ogen dicht, in de hoop dat het haar opmerking plotseling logisch maakt. Het werkt niet.
'Luister, ik begrijp dat het bizar is, dat weet ik, ik vond het ook heel erg bizar toen erachter kwam.' Ze zegt het in één lange zin en zonder adem te halen. 'Maar ik heb je nodig. Jij bent de enige met wie ik kan praten.'
Jordi staart haar aan. 'Wat verwacht je van me? Dat ik met je ga zoeken naar een oplossing?'
Ze slaat haar ogen neer. 'Ik hoop -'
'Wat?'
'Ik wil gewoon weer zichtbaar worden. Ik wil dat mijn ouders stoppen met huilen omdat ze denken dat ik niet meer leef, terwijl ik gewoon naast ze sta. Ik wil niet dat mijn vriendinnen een kaarsje voor me aansteken en ik wil ook niet dat er bij ons op school een eredienst wordt gehouden ter ere van mij!' Ze klinkt ontzettend wanhopig en Jordi probeert zich in haar positie te verplaatsen. Het is moeilijk om voor te stellen, maar hij begrijpt dat het niet gemakkelijk is. Toch blijft het door zijn hoofd spoken dat ze misschien wel een verzinsel is van zijn eigen hersenen...