A ranger/traitor 162

“Stil, niet schrikken,” fluisterde hij. Daar schrok Nowell uiteraard wel van.
“Hé, blijf eens stil staan. Zo meteen val je nog!” werd er geroepen.
“Hou jullie mond, er is hier iemand.”
“Hoe bedoel je? Er is daar iemand?”
“Zwijgen,” siste Nowell. Miko keek naar het wachtershuisje. Nog steeds geen beweging… Hij zag Will ook nergens en dat beschouwde hij als een goed teken. Mocht er onraad zijn, zou Will hem dat wel laten weten.
“Wie ben jij en wat doe je hier?” vroeg Nowell
“Ik ben Miko. Ik ben een leerling-jager. We komen jullie helpen.”
“Dat werd eens tijd,” zei iemand, “Het is door een jager dat we hier zitten.”
“Hou je mond,” siste Nowell, “anders laten we jou hier misschien nog eens achter.” Miko voelde steeds meer sympathie voor Nowell, maar hij besloot dat het toch beter was om voorlopig niet te zeggen dat hij de leerling van Will Verdrag was. Het was niet onlogisch dat die mannen kwaad waren op Will. Zonder het verdrag, hadden ze hier inderdaad nooit gezeten.
“Met hoeveel zijn jullie?”
“Iets van een driehonderd man,” antwoordde Nowell. Zijn stem klonk bitter.
“Waar zijn de anderen?” vroeg Miko, hoewel hij eigenlijk het antwoord al wist.
“Dood,” bevestigde Nowell zijn vermoedens, “Je dacht toch niet dat ze ons hier zonder slag of stoot hebben ingekregen?” Miko schudde zijn hoofd, maar bedacht toen dat de ander dat waarschijnlijk niet kon zien.
“Nee, we zijn Araluenen, we laten ons niet zomaar doen.” Op dat moment schaamde Miko zich weer voor zijn Skandisch bloed. Tweehonderd van de vijfhonderd mannen die hier gekomen waren om hen te helpen hun land te verdedigen en daarvoor huis en haard achtergelaten… Het was niet te bevatten. Tussen die tweehonderd man konden vrienden van zijn vader zitten, zaten hoogstwaarschijnlijk vrienden van zijn vader. Tweehonderd man met thuis vrienden en familie, die ongeduldig hadden gewacht op hun thuiskomt en hadden uitgekeken naar spannende verhalen over hun avonturen in het verre Noorden.