Foto bij *...TH...* My life in this horrible house! ^36^

*Chapter 36
Sorry dat het elke keer zo lang duurt, maar ik heb er gewoon geen tijd voor. Altijd ben ik met school bezig en heb ik hier gewoon geen tijd meer voor. Maar ik probeer zo lang mogelijk door te blijven gaan, alleen het duurt soms wat langer.
Sorry daarvoor.

Esther pov.

Ik slik even. Nu moet ik toch echt over die puinzooi in de woonkamer vertellen. Weer zie ik voor me hoe dat lijstje in stukken op de grond lag. Mijn opa had dat lijstje namelijk speciaal voor mij gemaakt. Het had zoveel waarde voor mij.
“Toen ik zondag met mijn neefje thuis kwam uit het centrum, was de hele woonkamer overhoop gehaald. En gisteren was het weer zo. Het rare ervan is dat ik niets kwijt ben en er niets aan de deuren te zien is.”
Bill knikte. Weer was het een lange tijd stil. Ineens stond Bill op en liep naar de slaapkamer van Tom. Vrijwel geen minuut later kwam hij alweer naar buiten gelopen. Tom komt achter hem aan en kijkt eerst mij raar aan en dan weer naar Bill. Bill wenkt me met zich mee. Met zijn drieën lopen naar de logeerkamer. Daar staat een kleine boekenkast met een aantal boeken erin. Tom bukt voor de onderste 2 rijen neer. “Als het goed is, moeten ze hier ergens staan.” Zegt hij terwijl hij alle titels af gaat.
Daarna pakt hij 2 dikke, stoffige boeken uit de kast en geeft ze aan Bill. “Waarom heb je ze nodig?” vraagt hij terwijl we terug naar de woonkamer lopen. Ondertussen had Bill al een boek aan mij gegeven. Voorzichtig veeg ik het stof van het boek af. Vragend kijkt Bill me aan. Ik haal mijn schouders op. “Vertel het hem maar. Maar als je gaat lachen, kan je beter even weggaan want ik meen het uiterst serieus.” Zeg ik tegen Tom.
En zo verteld Bill het verhaal aan Tom. Eerst kijkt hij ons één voor één wat achterlijk aan. Maar dan toch verandert zijn blik. “Die vrouw, hè. Bij jou tegenover in die schommelstoel. Die keek me al zo raar aan. Alsof ze probeerde te zeggen dat ik je niet naar binnen mocht laten gaan, of zoiets.”
Ik knik en sla het boek open. Tom zit naast me en kijkt over mijn schouder heen. Niet veel later voel ik dat hij zijn arm om heen legt. Voor deze ene keer laat ik hem liggen, zolang hij maar hem houdt waar hij nu ligt.
De rest van de avond bladeren we door de boeken heen. Het is een één of ander spookverhaal waar het in een oud huis ook zou spoken. Op een gegeven moment wijst Tom een stukje aan waarbij een herinnering terug komt.

Reageer (4)

  • barbara

    Meis ik ben het helemaal met mijn dealer moOnXloOn eens

    1 decennium geleden
  • Inviolable

    mooi geschreven <3
    en school eist veel tijd, ik ken het (: so it's okay.

    snel verder (: uiteraard als je tijd hebt :p
    xx<3

    1 decennium geleden
  • WildIsTheWind

    Prachtig!!
    Heel snel verder (flower)

    1 decennium geleden
  • VampireMouse

    hey meisje,!!
    maakt helemaal niet uit dat het zo lang duurd je normale leven gaat voor dit heaa;)!
    ik merk wel als er weer een kotm hij is namelijk te leuk o m niet meer te gaan volgen!
    dus verdertjes als je tijd heb!!
    hiijs geweldig!
    -x-

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen