6. Esther Dunham

Ik check uit met mijn Oystercard en stap de regen in. Met een grimmig gezicht vervolg ik mijn weg naar het universiteitsgebouw. Lekker dan, ik zal vier uur college in een natte, plakkende broek moet uitzitten en tegen de tijd dat mijn kleding eindelijk opgedroogd is, kan ik opnieuw de regen in.
‘Hé Es, hoe was je weekend?’
Mona wacht me zoals altijd bij de schuifdeuren op.
‘Veel te veel huiswerk,’ antwoord ik, ‘ik heb geen weekend meer over gehouden.’
‘Dan had je maar niet naar de universiteit moeten gaan,’ hoor ik Cody’s grinnikende stem achter me.
Ik draai me om en er verschijnen blosjes op mijn wangen. Sinds de eerste dag heb ik al een kleine crush op hem en word ik een beetje nerveus in zijn aanwezigheid. Gelukkig komt het niet vaak voor dat hij bij ons vriendengroepje staat, al is het een echte allemansvriend.
‘Ik hoopte dat het meeviel,’ mompel ik. ‘Nou, wat hebben jullie dan in het weekend gedaan?’ vraag ik terwijl ik mijn doorweekte jas uittrek en naar de kapstok loop.
‘Ik had een housewarming van een vriend van me,’ vertelt Cody. ‘Het was wel gezellig.’
Ik weet even te glimlachen en kijk Mona dan aan. ‘En jij?’
‘Ik heb een Disney marathon gehouden met wat middelbare school vrienden.’
Bij het woord Disney denk ik even terug aan mijn droom van vannacht. Wie was ik ook al weer? Roodkapje? Assepoester? Belle? Ik kan het me niet meer herinneren.
We lopen naar de juiste zaal toe, waar een grote menigte zich al verzameld heeft. Cody loopt door naar zijn vrienden en Mona en ik blijven met zijn tweeën bij de muur staan. Ik blik op de klok en zie dat het college over vijf minuten begint, waardoor ik vermoed dat Elly en Goof het geweldige vak “Beginselen van de Democratische Rechtstaat” liever overslaan op de vroege maandagochtend.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat er iemand bij ons komt staan en ik frons geïrriteerd als het Roger blijkt te zijn. Ik heb nog zo mijn best gedaan om hem te ontlopen!
‘Mijn humeur was al zo dramatisch,’ brom ik en ik kijk demonstratief een andere kant uit.
‘Reden te meer waarom je mijn gezelschap op prijs zou moeten stellen.’
Hij knipoogt even naar Mona, die bloost.
Lieve hemel, ook dat nog. Roger mag dan wel een knappe jongen zijn, maar het is de meest verwaande kwal die ik ooit heb ontmoet, om nog maar te zwijgen over alles wat hij mij in het verleden heeft aangedaan.
Ik haal opgelucht adem als professor Grintell ons voorbij beent en de sleutel in het slot steekt. Gauw trek ik Mona mee, voordat Roger nog iets kan zeggen.
‘Waarom doe je zo onaardig tegen hem?’ vraagt ze met een pruillip terwijl we ergens in het midden van de zaal in een rij aanschuiven.
‘Ik ken hem van vroeger.’
Ik ken Mona nog maar een paar weken en vind het te vroeg om haar te vertellen dat hij me jarenlang gepest heeft.
‘Hij is niet zo leuk als hij eruit ziet, neem dat maar van mij aan.’
Mona kijkt me vragend aan, maar ik heb geen zin om erover uit te wijden en ik haal mijn aantekeningenschrift uit mijn tas vandaan en leg hem op de uitklaptafel voor me. Ik onderdruk nog even een gaap met mijn hand en hoop dat ik de rest van het uur wakker kan blijven, want onze hooggeleerde professor beschikt helaas niet over de capaciteiten om zijn presentatie interessant te doen klinken.