I 5.1 elDaka

Feres, waar zit je? Voet voor voet stapte Fall over de koude stenen, niet dat ze er iets van merkte; dat zou de adrenaline wel zijn geweest. Slaap, Fallaia, dat kun je wel gebruiken. Teleurstelling vond zich een weg door Fall's nietszeggende gezichtsuitdrukking. Door de kou waren haar wangen lichtroze geworden en zo alleen als ze daar stond zag ze er bijna onschuldig uit, bijna. Ze verstrakte haar gezicht om de zwakte niet door te laten schemeren. Ik ga niet weg voordat ik antwoorden krijg, al blijf ik hier de hele nacht. Daarna antwoordde Feres niet meer en Fall ging op een muurtje zitten. Feres had gelijk, Fall had slaap nodig. Als ze daar op de koude stenen had blijven staan was ze waarschijnlijk flauw gevallen. Nog steeds geen antwoord van Feres.
In het donker wat zich die nacht over het eiland had verspreid zou je nog geen hand van een been kunnen onderscheiden, toch merkte Fall het toen iets langs een van de donkere gebouwen schoot. Voor ze het wist zweefde Feres een paar centimeters van Fall's hoofd in de lucht. Niet als feniks, maar ook niet als het kleine vogeltje wat hij eerst was, ongeveer zo groot als een roofvogel.
Fallaia ik geef je tien minuten, daarna breng ik je persoonlijk terug naar bed. Fall sprong van het muurtje af met een lach op haar gezicht. Ze sloeg impulsief haar armen om de vogel heen en voelde hem veranderen in zijn grote zelf. Feres gloeide, niet heet, tenminste niet vergeleken met echte hitte, meer zoals het licht van een kaars vergeleken met dat van de zon, gewoon fijn.
Dus, wat wilde je weten?' Fall nam wat afstand van Feres en beet zacht op de binnenkant van haar lip terwijl ze bedacht welke vraag ze eerst moest stellen.
Wat dacht je van: Wie ben jij in hemelsnaam? Feres maakte een klein geluid wat Fall in de afgelopen dagen had geleerd te herkennen als gelach.
Ik ben Feres. Fall rolde met haar ogen.
Goed dan. Wat is dit volk waar ik zogenaamd bijhoor?
De Loti. Fall begon gefrustreerd te raken.
Maar wat zijn dat- Kan je ook een iets uitgebreider antwoord geven?
Misschien stel je niet de juiste vragen. Oh, geweldig, Fall had hier zo geen tijd voor.
Oke, dan maar geen vraag en antwoord, je begrijpt heus wel wat ik bedoel, vertel me gewoon wat ik wil weten.
Dit wil je niet van mij horen. Daar was Fall anders vrij zeker van.
Maakt me niet uit, het is verschrikkelijk om te weten dat iedereen anders weet waar dit alles over gaat, behalve ik. Niemand vindt het blijkbaar de moeite waard om aan mij te vertellen wat hier speelt. Ik wil niet het irritante meisje zijn dat alleen maar vragen stelt. Feres keek haar even peilend aan.
Goed dan, niet dat het heel veel verschil zal maken. De Loti zijn niet zomaar een volk met tradities en gewoontes, een eigen taal. Fallaia, ons thuis, Lotis, is niet zomaar een plek. Niet zomaar een land met grenzen en bewoners. Lotis is een heel andere wereld, met andere wetten, andere natuur, andere mensen. Fallaia, Lotis, is een andere dimensie. De Loti wilden hun wereld niet vernietigen door oorlog of vervuiling, daarom creëerden ze het heelal. Een dimensie veel groter dan Lotis maar zoveel keer kwetsbaarder. Op onbewoonde planeten en verlaten plaatsen konden ze hun conflicten uitvechten. Op één planeet ontstond zelfs leven. De Loti zijn wijs, maar ook wijs genoeg om te weten dat je met wijsheid niets kan bereiken. Wij geloven niet in het lot, maar in toeval. Wij geloven dat toeval het beste is wat onze wereld ons te bieden heeft. Om een nieuwe regering te verkiezen hebben ze iedere kandidaat een kind uit laten kiezen, wat door de ouders zelf was aangeboden. Ze werden allemaal een kracht gegeven, de besturing van een element. Daarna werden ze opgevoed op aarde, zonder de voordelen van het leven in Lotis. De kinderen zouden terug keren en in één jaar moeten de kandidaten zorgen dat de kinderen zo goed mogelijk voorbereid zijn op alles wat van hen gevraagd zal worden. Dat wordt daarna getest in verschillende opdrachten en fases, waarin duidelijk zal worden wie van de kandidaten zijn of haar vertegenwoordiger het beste heeft voorbereid. Er zijn er acht zoals jij, acht vertegenwoordigers, acht kinderen. Vechtend over Lotis, ieder zijn eigen element. De jouwe is Clava: Het vuur, het licht en de warmte van deze wereld.
Dat was niet helemaal hoe Fall het zich had voorgesteld. Voor het gemak zette ze het idee van een andere dimensie nog even opzij, daar kon ze later wel over na denken. Vuur, licht en warmte, dat was haar speciale kracht, ze had het idee dat ze daar wel mee kon leven. Als je er even over na dacht, lag het eigenlijk best voor de hand. Ze was al dagenlang in contact met een feniks, oftewel: vuurvogel, ze kon er zelfs mee praten. Door de hitte overdag of de kou 's nachts was ze nooit echt gehinderd. En die eerste nacht dan, toen ze zo graag de sterren had willen zien dat alle lichten opeens uitgingen, daar had ze nooit bij stil gestaan.
Iets in het verhaal zat haar toch niet lekker. Niet dat ze op aarde op was gevoed, of dat ze niets van de Loti had meegekregen, ze had er geen problemen mee om uitverkoren te zijn. Zoals Feres het verhaal vertelde was het heel nobel wat haar en de andere zeven te doen stond, maar toch ging alle glorie naar de kandidaten. Niemand zou juichen voor de geweldige prestaties van Fallaia, ze zouden de man of vrouw prijzen die nooit ook maar iets met haar te maken had gehad. Ze zou er geen problemen mee hebben soldaat te zijn, iemand te dienen die het waard was, maar ze vertikte het om als een marionet te buigen voor iemand die ze misschien niet eens mocht.
Klim op, Fallaia, afspraak is afspraak. Tijd voor denken was er later wel, Fall zou nooit aarzelen om op Feres rug te stappen. Zoals ze het al dagen deed sloeg ze haar armen om zijn vleugels en zweefde binnen seconden boven de gebouwen. Helaas was het ook net zo snel weer voorbij als het begonnen was want voor ze het wist lag Fall al weer in bed, te moe om nog na te denken over alles wat zich die nacht had afgespeeld.

Ondanks dat er op zaterdag geen bel was, nam Fall aan dat ze wel moesten ontbijten voor een bepaalde tijd. Terwijl ze haar kleren aantrok dacht ze na over alles wat Feres haar die nacht had verteld. Ze was benieuwd naar de andere dimensie, haar echte ouders, daar was Peter nu. Hoe zou hij het vinden daar? Waarom hadden ze hem eigenlijk met haar meegestuurd terwijl hij een leven als een van hen kon leiden? En als de anderen ook krachten hadden, wat zouden dat dan zijn? Aaron had aarde, Ifjane lucht, Fall had vuur, maar Seth dan? En de spaanse jongen? Johanna, niet te vergeten, kon toch haar uiterlijk veranderen, of kon ze licht zo buigen dat mensen illusies zien, dan was dat weer vuur? Dat was wel erg vergezocht.
Fall's maag maakte een erg vreemd geluid. Juist, ontbijt.. Fall liep de gang op richting de eetzaal, in de andere kamers hoorde ze ook nog gestommel dus zo laat kon ze niet zijn. Ze was er maar vanuit gegaan dat leerlingen op vrije dagen eigen kleding aan mochten. Zelf had ze een zwarte broek aan met daarboven een rood T-shirt met oranje strepen en mouwen tot haar ellebogen en haar laarzen niet te vergeten.
In de eetzaal waren een aantal kinderen druk pratend aan het ontbijten. Licht viel door de open ramen waardoor de kamer die 's avonds zo knus en gezellig leek nu mooi en open was. Fall ging op haar plek zitten en legde verschillende dingen op haar bord, waarna ze haar kopje vulde met thee. Ze nam een slokje en begon met eten. Voordat ze echter haar bord leeg had dwarrelde er iets vanuit het raam door de kamer naar de lege plek op de tafel boven haar bord. Nieuwsgierig las Fall het briefje.
Het is tijd. stond er enkel en daarna brandde de tekst van het papier af totdat enkel een klein lichtje overbleef. Het leek even te wachten en steeg daarna op, waarna het richting de deur van de kamer vloog. Haastig pakte Fall een appel en liep zo nonchalant mogelijk achter het lichtje aan. Het lag voor de hand dat ze gewenst was het lichtje te volgen, misschien zou ze vandaag nog Lotis kunnen zien. Steeds sneller ging het lichtje vooruit, totdat Fall over de campus rende. Ondertussen probeerde ze contact te maken met Feres. Hij kon haar óf niet horen óf hij had besloten haar te laten stikken nu er eindelijk eens iets gebeurde, in ieder geval reageerde hij niet.
Toen Fall het lichtje eenmaal tot aan de verste rand van de campus was gevolgd, verdween het. Fall stond alleen op een grasheuvel met bomen aan de zijkanten, een eindje verderop stond een groot hek. Dat was het moment waarop ze kwamen.