A ranger/traitor 161

Miko sloop naar de muur toe. Hij hoorde binnen iemand hoesten. Hij bleef staan om te luisteren, maar hij hoorde verder niets. Hij had geen idee of daar binnen één of vijfhonderd mannen zaten. Even twijfelde hij, maar toen klom hij op de berg sneeuw die tegen de muur aangewaaid was. Hij moest op zijn buik gaan liggen om te vermijden dat zijn hoofd boven het dak uit zou komen. Onmiddellijk voelde hij hoe de kou door zijn kleren drong, maar hij ging door en uiteindelijk kon hij door het gat heen kijken. Het was binnen echter helemaal donker en hij zag niets. Arme kerels, in deze kou en niet eens een vuur om zich bij te warmen. Want hoewel hij nog niets kon bewijzen, was hij er ondertussen van overtuigd dat de boogschutters hier binnen zaten. Hij schoof nog iets dichter naar het gat toe. Daarbij duwde hij per ongeluk een beetje sneeuw naar binnen. Binnen vloekte iemand en hij hoorde gestommel.
“Hé, wat moet dat? Je staat op mijn arm!” siste iemand. Miko’s hart miste een slag. Ze spraken Aralueens! Er was geen twijfel meer mogelijk, dit waren de vermiste boogschutters.
“Het spijt me, Jack maar er viel sneeuw naar beneden door dat gat.
“Alsof het nog niet koud genoeg is hier,” mompelde een derde.
“We moeten in ieder geval voorkomen dat er nog meer naar beneden valt.”
“Doe maar, als je zo nodig moet. Ik ga niet met mijn handen in de sneeuw wroeten, straks vriezen mijn vingers er nog af!” Ondertussen waren er nog meer mannen ontwaakt. Miko wierp een blik op het wachthuisje, maar daar waren ze zich van geen kwaad bewust.
“Het is al goed. Ik doe het zelf wel, maar dan geef jij me wel een zetje.”
“Bedankt Nowell, je bent geweldig,” zei de man die de sneeuw over zich heen had gekregen.
“Het is al goed, waar blijf je, Jack? Ik wil nog wat kunnen slapen vannacht.” Nog meer gestommel en toen voelde Miko de ademhaling van de ander op zijn gezicht.