Hoofdstuk 5 - Kelly Makelaar

Omdat ze niet te laat wil zijn, is Kelly al om vijf uur op het voetbalveld. Ze kijkt toe hoe een paar jonge jongens van een jaar of dertien fanatiek aan het trainen zijn. Hun trainer stimuleert ze door steeds te roepen dat ze beter hun best moeten doen en nóg harder moeten rennen. Het helpt ook nog, want de jongens lopen steeds harder en raken steeds uitgeputter. Slechts één van hen is iets minder fanatiek. Hij lijkt met zijn hoofd heel ergens anders te zijn en wordt knalrood als zijn trainer hem op zijn donder geeft met de woorden dat hij lui is. Uiteindelijk roept de trainer hen allemaal bij elkaar. Hij geeft ze een nieuwe opdracht en als de jongen weg wil lopen, houdt de trainer hem tegen. Hij zegt iets en de jongen blijft staan. Hij slaat zijn ogen neer en staart naar de grond, terwijl zijn trainer hem een donderpreek geeft.
Sinds Kelly door niemand meer gezien wordt, heeft ze goed geleerd te observeren. Ze kon niets anders dan kijken, kijken wat er gebeurde en af en toe een poging doen iets aan de situatie te veranderen. Daarom weet ze nu dat de jongen niet zonder reden zo afwezig is. Het liefst wil ze het aan hem vragen, maar dat is helaas niet mogelijk.
Als de groep klaar is met trainen, is het tegen zes uur. Er is geen groep na hen en Kelly ben bang dat de jongen, de enige persoon die haar kan zien, niet hoeft te trainen. Waarom zou een team überhaupt twee dagen achter elkaar trainen? Vandaag is een tevergeefse poging en morgen moet ze dus weer terugkomen, misschien wel elke dag, in de hoop hem weer tegen te komen. Hij heeft haar gezien, gehoord, zelfs aangeraakt. Ze kan hem niet laten lopen, ze heeft hem nodig.
Niet alleen omdat hij haar kan helpen om haar weer zichtbaar te maken. Hij heeft haar ook nodig omdat ze iemand nodig heeft om tegen te praten. Ze heeft steeds meer het gevoel dat ze gek aan het worden is. Soms bedenkt ze hele scenario's met zelfbedachte personen, gewoon omdat ze dan iets heeft om tegen te praten. Ze is zich er natuurlijk heel sterk van bewust dat ze alles zelf verzint, maar ze is bang dat er een tijd gaat komen dat ze werkelijk begint te geloven in haar zelfverzonnen verhaaltjes en personages en dan kan het behoorlijk fout met haar gaan. Ze moet contact met de jongen krijgen. Hoe dan ook.
Ze staat tegen het hekje aangeleund als ze achter zich stemmen hoort. Jongensstemmen. Ze draait zich om en herkent, tot haar grote blijdschap, enkele jongens van het team van gisteren. Ze bekijkt ze stuk voor stuk, observeert ze, maar herkent de jongen die haar gezien had niet. Hij is toch niet ziek?
Uiteindelijk verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Daar is hij. Hij kijkt al een beetje schichtig om zich heen, maar als Kelly ziet, trekt hij al helemaal wit weg. Ze weet wel dat ze hem bang maakt en dat ze hem vooral in verwarring brengt, maar ze kan op dit moment niet aan iemand anders denken dan zichzelf. Toch loopt ze weer richting de kantine. Ze wil hem niet te veel afleiden van zijn voetbaltraining, want ze is er wel achter dat hij zijn hoofd erbij moet houden.