A ranger/traitor 160

“Daar…” fluisterde Will. Miko keek in de aangewezen richting, maar hij kon niets bijzonder ontdekken. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. “Het is grotendeels onder de sneeuw verborgen, maar er staat daar iets tussen de bomen.” Miko keek nog eens en inderdaad had de sneeuw op de open plek daarginds een best wel vreemde vorm. Nu hij wist waar hij moest kijken, kon hij duidelijk enkele rechte hoeken onderscheiden. Een vorm die sneeuw nooit uit zichzelf zou aannemen. Je moest echt al weten dat het er was om het te kunnen zien. Dat was goed gezien van de Skandiërs, moest hij toegeven. In de winter kwam de wind altijd van ongeveer dezelfde kant. Dus door het gebouw aan die kant van het weggetje te bouwen, zou een toevallige voorbijganger het niet opmerken, door al de sneeuw die ertegen was gewaaid een betere camouflage bestond niet. Heel voorzichtig en heel erg langzaam slopen ze dichterbij. Miko’s hart ging als een razende tekeer. Hij hoopte maar dat niemand het zou horen. Uiteindelijk bereikten ze de andere kant van het gebouw. Het had inderdaad iets weg van een barak en het zou krapjes zijn, maar vijfhonderd man konden er best in. Plots hield Will hem staande. Hij wees op een klein hutje, iets achter de barak. Dat was waarschijnlijk bedoelt voor de bewakers. Ze bleven minutenlang doodstil staan, maar er was geen beweging te zien. Will gebaarde van Miko naar de barak en wees vervolgens op zichzelf en het hutje. De boodschap was duidelijk. Hij zou een kijkje nemen bij de bewakers, terwijl Miko de barak ging inspecteren. Miko knikte en nog steeds zo voorzichtig mogelijk sloop hij naar de barak toe. In zijn opwinding zou hij er liefst heen rennen, maar hij begreep ook wel dat zoiets nu niet verstandig was en hij wist zich te beheersen. Hij zag dat de deur vooraan afgesloten was met drie dikke houten balken. Wie er ook binnen zat, ze wilden hen duidelijk graag binnen houden. Miko liet de deur echter voor wat het was. In zijn witte mantel was hij zo goed als onzichtbaar zolang hij tegen een besneeuwde achtergrond stond. Maar als hij voor het hout zou gaan staan, kon iedere Skandische bewaker die toevallig zijn kant uit keek, hem zien. De zijmuur was nog niet helemaal met sneeuw bedekt en Miko zag dat er bovenaan een soort verluchtingsgat was.