Proloog

Hoi dagboek ik heb wat nieuwe dingen te zeggen.

Niemand -behalve Louis- weet hoe moeilijk de afgelopen jaren voor mij waren geweest. Zij weten niet hoe moeilijk het is om alles te leren wat je als een 16 jarige, al hoort te weten. Eigenlijk al sinds groep 1. Louis is echt een grote steun voor mij geweest, de schouder die ik nooit had. Mijn beste vriend en eigenlijk nog wat meer dan dat. Al hoop ik dat hij hetzelfde voelt. Mijn baasje heeft me slecht behandeld. Maar alle hybrids worden zo behandeld. Het is niet eerlijk! Ik wil een normaal leven net als Louis. De jongen die er voor me was toen ik hem nodig had, mijn enige steun. Ik weet niet meer wat ik moet doen, een hybrid zijn is niet makkelijk. Ik kan teminste goed schrijven maar eigenlijk praat ik in derde persoon. En natuurlijk heb ik spelfouten dat hoort, maar in het echt ben ik een vreselijk dom kind. Ik heb geen idee hou Louis het heeft volgehouden met mij, en het nog steeds vol houdt. Louis doet veel maar echt veel moeite om me goed te leren praten, en dat waardeer ik maar eerlijk gezegt gaat dat niet lukken. Ik zal altijd een domme hybrid blijven, altijd zal ik beanie's moeten dragen om die domme oortjes te verbergen. Louis zegt dat hij het schattig vind maar ik vind ze afschuwelijk. Ik wil ze er het liefst afrukken en voor altijd weg laten. Maar ik ben er mee geboren en ik kan er nu niet meer vanaf. Ik ben niet normaal, ik ben een vreselijk raar kind die ook nog eens -waarscheinlijk- gay is. Ik haat het als ik slecht word behandeld ik haat het als andere slecht worden behandeld, niemand verdient het om pij te lijden, iedereen is geweldig, dik of dun, raar of verwend iedereen is anders en dat moeten mensen gespecteren. Ik denk dat dit alles was, ik schrijf morgen -misschien- nog wat.
Doei liefst dagboek.

Weer een pagina van mijn dagboek geschreven. Ik zucht en plof terug op bed. Zou Louis me leuk vinden? Of zit het allemaal in mijn hoofd. Met deze warme gedachte val ik in slaap.