I 4.2 oGaiu

Op het eerste gezicht leek er niets te veranderen, totdat alles om Fall heen opeens net iets scherper en kleurrijker werd. De bomen leken groter, het water helderder blauw en ieder grassprietje leek een eigen leven te leiden. Vol bewondering keek Fall om naar Feres. Hij straalde kracht uit, maar dat was niet het enige, hij leek... te groeien. Zijn vleugels strekten zich uit en zijn kleine staartje werd zo lang als een van de haarlinten die iedereen in haar geboorteplaats droeg, bedekt met lange, glanzende veren. Uiteindelijk moest Fall omhoog kijken om zijn ogen te zien en haar hand ver uitstrekken om nog bij zijn hoofd te kunnen. Zijn veren waren niet langer oranje of rood, ze waren alle warme kleuren die ze kon bedenken, iedere individuele veer een mengeling van kleuren die als vlammen over zijn lijf leken te dansen.
Ze herkende het wezen meteen, maar niet als die op de voorkant van Harry Potter, of enig andere tekening. Dit was geen zuivere weerspiegeling van alles wat licht was, dit was de zon. Precies zoals een feniks zou moeten zijn.
Fallaia, klim op mijn rug Fall keek hem beduusd aan, ze had van alles gehoord en gelezen over feniksen maar Feres leek veel te teer om een mens te kunnen dragen. Jij bent geen mens Fallaia, dat zou op zijn minst jij toch moeten weten. Fall glimlachde ondanks haar verbazing. Dit was hét, het gebeurde allemaal echt. Dit was háár avontuur.
Zonder verdere aarzeling ging ze achter Feres staan en stapte met haar linkervoet over zijn staart heen. Ze sloeg iedere hand om een van zijn vleugels. Hou je vast. Het voelde alsof ze aan een touw of stok omhooggetrokken werd, alleen leken haar handen perfect op de veren te passen en was het helemaal niet pijnlijk. Ze schoten de lucht in en de wind suisde langs Falls gezicht. Nadat ze aardig wat meters hadden afgelegd boog Feres naar voren zodat ze horizontaal kwamen te vliegen. Ze bewoog zodat ze nu op Feres rug zat in plaats van aan zijn vleugels hing. Rijden op een feniks was niets zoals het berijden van een paard of een geit of het vliegen met een parapente, wat Fall gek genoeg allemaal wel een keer gedaan had. Bij het opstijgen voelde ze zich als een zwaar blok, wat door de lucht schoot, maar eenmaal in de lucht was ze zo licht als een veertje.
Het leek alsof Feres voor haar was gemaakt. Het idee van vallen kwam niet eens in haar hoofd op. Voor even hoefde ze alleen aan het betoverende gevel te denken wat het vliegen haar gaf. Terwijl ze naar beneden keek deed ze haar best dat gevoel te behouden; alle mensen beneden waren slechts een deel van haar leven en Fall kon niets meer voor ze doen dan zichzelf zijn. Wat er met haar gebeurde besloot zij zelf niet, ze konden haar ook niet beschuldigen van dingen die ze zei of deed, uiteindelijk kon ze er toch niets aan doen dat haar gedachtes zo werkten. Op dat moment kon ze toch niets voor ze betekenen, behalve ze simpelweg te vergeten, simpelweg alles te vergeten en te vliegen op een gigantische vuurvogel alsof ze nooit beter had geweten.

Over het eten op het eiland viel niet te klagen, al was het wel anders dan in de bergen. Waar zij enkel droog brood met een harde korst kende hadden ze hier keurig gesneden boterhammen. Geen enkel ook maar een fractie dikker dan een centimeter, dat was pas luxe. Er was niet één grote zaal, zoals in alle films en boeken; ieder jaar had zijn eigen eetzaal. De zaal waar ze zich nu in bevond had muren beplakt met oppervlakkig behang en een vloer bedekt met een simpel kleed. Toch zag het er elegant uit met vier kleine kroonluchters en lange gordijnen.
'Hey Fall,' Paige ging naast Fall zitten en een aantal vriendinnen van haar gingen naast haar en tegenover hen zitten, 'ik zal jullie even voorstellen: Dit hier is Gemma,' ze gebaarde naar een meisje naast haar met donkerblond stijl haar tot aan haar schouders, haar ogen waren licht gekleurd en ze had een speelse uitstraling. 'En dat zijn Celeste en Eleni,' zei ze over een blonde en een donkerharige vriendin tegenover haar. Celeste leek te stralen met haar lieve gezichtje en haar krullen die tot op haar rug vielen in laagjes. Eleni zag er meer uit als het aardige meisje wat mensen vaak trachtten te vergeten, maar zo was dat soms als je donker haar en donkere ogen had.
'Hoi, ik ben Fall, leuke oorbellen,' zei Fall tegen Eleni in een poging zo vriendelijk mogelijk over te komen.
'Bedankt!' ze haalde even haar hand langs de blauwe knopjes, 'Jij bent nieuw hier toch?'
'Ja, ik ben hier begin deze week aangekomen.'
'Vandaar, Paige is hier ook pas net maar wij zijn hier al een tijdje.' legde Gemma uit.
'Hoelang zitten jullie hier al dan?'
'Nou ik ben er pas een jaar geleden bij gekomen,' opperde Eleni 'ik weet niet meer precies hoe het met de rest zit..' ze keek de anderen vragend aan.
'Mijn ouders hebben me hier op mijn twaalfde naartoe gestuurd,' voegde Celeste toe 'maar ik vind het nog steeds een goede school, weetje dat ze op normale scholen vakken kiezen en dat dan vervolgens iedereen een eigen rooster krijgt.'
'Huh, maar dan kiest er toch nooit een hele klas dezelfde vakken?' zei Gemma verbaasd, die was dus ook nog nooit naar een normale middelbare school geweest.
'Nee, dan zit je dus niet meer bij elkaar in de klas, dan betalen ze iemand speciaal om die roosters samen te stellen, zodat het allemaal in elkaar past.' Zo raar vond Fall dat niet maar Gemma trok een onbegrijpend gezicht.
'Das ook stom zeg,' zei ze enkel.
'Hoe gaat dat dan hier?' vroeg Paige.
'Nou 's middags krijgt iedereen dezelfde vakken en dan zit je gewoon bij je eigen klas, 's morgens zijn er een aantal klassen die je kan volgen, je moet 's morgens minstens twee vakken hebben en verder mag je zelf kiezen.' zei Celeste.
'Maar dan hadden we toch allang moeten kiezen welke vakken we gaan volgen?' vroeg Paige.
'Nee joh, de eerste week moet je hetzelfde rooster als vorig jaar volgen, om eraan te wennen, daarna kan je je inschrijven voor de ochtendklassen.'
'Oke, dat klinkt eigenlijk best fijn,' zei Fall om niet afgezonderd te worden van het gesprek, Celeste knikte alleen maar.
Daarna arriveerde het eten en al snel gingen de enige gesprekken aan tafel over het doorgeven van voedsel en andere onbelangrijke zaken. Fall vond het prima, aangezien ze zo meer dan genoeg tijd had om de momenten van die middag her te beleven. Het gevoel dat niemand tegen haar op kon, dat ze ergens bij hoorde. Ze kon helaas niet met zekerheid zeggen of dat iets goeds was; Seth had immers ook een draak, en een draak berijden zou je waarschijnlijk ook een behoorlijk goed gevoel geven.
Toch was ze die week via een boot op een soort ideaal eiland gearriveerd waar ze een vallende ster had gezien, visioenen had gekregen en waar bleek dat ze verwikkeld was in een avontuur met draken, feniksen, mensen die lucht en aarde konden besturen en hun eigen uiterlijk konden veranderen, hoe cool was dat? Misschien had ze zelf ook wel een kracht die haar niet iedere nacht uitputte. Als het alleen lucht en aarde zou zijn geweest had ze het nog kunnen koppelen aan elementen, maar je eigen uiterlijk veranderen zou niet helemaal in dat plaatje passen.
Ze zou het maar aan Feres vragen, en dan gelijk welke krachten Seth en de spaanse jongen hadden, en of er nog meer waren. Voor nu kon ze er echter niets aan doen dus legde ze nog een extra aardappel op haar bord en ging verder met eten.