4. Esther Dunham

Ik trek mijn dekens over mijn oren als Deborah haar cd-speler aanzet en alle meubels trillen door het open gedraaide volume.
“Buying organic is becoming a fraud to maximize profits.
It's the same old shit just with a fancy sticker.
Corporations set the standards and capitalize.
They don't need animal testing--we're the guinea pigs.”
Ik slaak een diepe zucht terwijl de laatste flarden van mijn droom me ontglippen. Wat overigens een vreemde droom was, in een of ander sprookjesland.
Ik geeuw en sla mijn benen over de rand van mijn bed als ik bemerk dat ik alleen maar geïrriteerder raak van de muziek. Ik heb absoluut geen hekel aan One Direction, maar ik hoef het niet –zoals mijn zusje- 24/7 te horen. Deborah lijkt daarentegen verder helemaal niets in haar playlist te hebben staan, waardoor ik zo onderhand ieder liedje verafschuw. Niet omdat ze zo verschrikkelijk slecht zijn, maar omdat het haast indoctrinatie is. En omdat deze tekst net een punksong is, verbetert het mijn ochtendhumeur niet echt, hoewel ik moet toegeven dat ik meer heb met zulke teksten dan met het standaard liefdesliedje.
Ik slof naar de badkamer, waar Deborah enthousiast voor de spiegel staat te springen en haar haarborstel als microfoon gebruikt.
Ik mompel een goeiemorgen en zak op de toiletpot neer.
‘Hello sunshine,’ onderbreekt Deborah het refrein, zonder haar blik van haar spiegelbeeld af te nemen.
‘Niet vreemd als ik gewekt wordt door die teringherrie van jou.’
‘Iedereen zou daar inderdaad zonnig van worden,’ geeft Deborah toe. ‘Al denk ik dat meer mensen jouw muzieksmaak de term “teringherrie” toeschrijven.’
Dat kan ik niet ontkennen.
Ik trek het toilet door en slenter terug naar mijn kamer, waar ik mijn laptop opstart zodat een prachtig gitaarsolo van Atreyu de liefelijke stemmetjes van mijn zusjes fandom overstemt.
Ik blik even op de wekker en zie dat het half tien is geweest. Een tijdstip waarop mijn ouders het bed ook al wel zullen hebben verlaten en anders is dat hoog tijd.
Ik trek de kast open en trek een makkelijke spijkerbroek en een dik, donkergroen vest aan. Snel haal ik een borstel door mijn haren, alvorens ik de trap af loop en naast mijn zusje aan de ontbijttafel plaatsneem.
‘Wat begin je laat,’ merk ik op. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit kon uitslapen op de middelbare school, zeker niet in mijn derde jaar.
‘Jij begint vroeg.’
Dat klopt, want ik heb om elf uur college, in plaats van om één of drie uur. Bovendien neem ik een bus eerder, in een poging Max te ontlopen. Het zien van zijn hoofd zorgt er doorgaans voor dat ik hem het liefste onder de bus duw.
Het zal waarschijnlijk niet lang duren voordat mijn stalker doorheeft dat ik een eerdere bus neem, maar dat zie ik dan wel weer. Ik weiger dat hele stuk met de brommer te gaan omdat die hufter mijn leven zo nodig moet vergallen. Alsof hij dat de afgelopen jaren nog niet genoeg heeft gedaan.
‘Goeiemorgen dames!’
Ik draai mijn hoofd om en zie Yolanthe in de deuropening staan, met een boodschappentas in haar handen.
‘Hoi mam,’ mompel ik, terwijl ik een banaan van de fruitschaal pak. Ik heb eigenlijk geen honger en het scheelt dat Loise er niet is, die er altijd op hamert dat ik goed moet ontbijten.
Wat zulke zaken betreft heb ik het maar zwaar, met twéé overbezorgde moeders…