A ranger/traitor 158

Helaas was er in heel Hallasholm nergens een gebouw te bekennen dat geschikt leek te zijn om meer dan tien man in op te sluiten.
“Wat als ze ergens anders zitten of in kleine groepjes verdeeld zijn?”
“Dan wordt onze taak een stuk moeilijker.” Miko liet zich moedeloos op een steen zakken. Ze hadden de hele dag gezocht, maar nergens was er een spoor te bekennen van hun vijfhonderd landgenoten. De zon was ondertussen al half achter de horizon verdwenen en alles wierp lange schaduwen op de sneeuw. Plots zag Miko vanuit zijn ooghoeken iets vreemds. Een onregelmatigheid in de sneeuw achter de hal van de Oberjarl. Hij keek nog eens goed. Ja, hij had het zich niet verbeeld. Het leek een soort pad dat de bergen in liep.
“Will, kijk! Daar achter de hall loopt een pad. Dat moet toch ergens heenleiden?” Will stond geruime tijd ingespannen te turen.
“Je hebt gelijk. Daar moeten we tijdens onze verkenningsronde zelfs gekruist hebben, zonder iets te merken. Goed dat ik een halve Skandiër meegenomen heb.” Will zond hem een grijns. “Laten we maar snel gaan kijken.” Helaas betekende ‘snel’ in normen van grijze jagers die niet gezien wilde worden, helemaal niet zo snel en het was al helemaal donker tegen de tijd dat Will en Miko het pad bereikten.
“Ik heb geen idee of dit pad ons brengt waar we willen zijn, maar het moet ergens heenleiden en het kan geen kwaad om uit te zoeken waarheen.” Miko knikte. Hij probeerde zichzelf voor te houden dat het evengoed loos alarm kon zijn en dat ze mogelijk alleen hun tijd verdeden, maar voor hetzelfde geld liepen ze nu recht naar zijn vaders vrienden toe! Hij kon het geluid van vijfhonderd boogpezen al horen terwijl evenzoveel pijlen neerkwamen op de moordenaars van Erak en zoveel grijze jagers.