Hoofdstuk 4 - Kelly Makelaar

Kelly kan niet geloven dat hij weg is. Verdwenen. Ergens, terug naar huis, in de hoop haar te vergeten. Ze zakt op de picknicktafel neer en blijft daar verslagen zitten. Hij kon haar zien! En niet alleen zien, maar ook horen en aanraken! Hij is de enige, sinds weken, maar Kelly heeft hem zo afgeschrikt dat hij weer verdwenen is. Moet ze nu weer op zoek naar een ander die haar kan zien? Maar dat kan eeuwen duren!
Oh Kelly, wat ben je toch een idioot. Ze schudt haar hoofd. Hij moet hier heus nog wel vaker trainen, dus dan krijgt ze de mogelijkheid vast wel om hem rustig uit te leggen over haar situatie. Hij moet haar helpen, hij moet helpen zoeken naar een oplossing voor haar onzichtbaarheid. Ze houdt dit leven niet vol.
Waar kan ze zien dat hij weer moet trainen? Misschien hangt er ergens een schema. Ze wil net opstaan als zijn coach, Frank, buiten komt, samen met een andere man. Ik probeer hun gesprek op te vangen.
'Nee, een andere,' zegt Frank.
De andere man begint te lachen. 'Ach, het zal allemaal ook wel. Zie je morgen wel weer, Frank.'
'Komt goed.' Frank steekt zijn hand op en loopt dan richting de parkeerplaats, waar hij in een auto stapt. De andere man stapt op zijn fiets.
Dus misschien is er morgen weer een training, denkt Kelly direct. Vandaag begonnen ze om zeven uur, dus zullen ze morgen ook wel rond die tijd beginnen. Dan moet ze dan weer komen.
Ze loopt in de richting van de bushalte en wacht daar op de eerstvolgende bus die door het centrum gaat. Het duurt een paar minuten voordat de bus komt. Ze heeft geluk dat er nog iemand op de bus zit te wachten, anders was de bus niet gestopt. Kelly glipt door de deuren en blijft naast een jongen en een meisje - ze kennen elkaar niet, want ze zitten erg ongemakkelijk naast elkaar - staan. Ze speelt het spelletje al de hele tijd met zichzelf, omdat dat het enige vermaak is wat er is. Met haar vinger gaat ze naar de linkerkant van het gezicht van het meisje, waardoor die haar hoofd naar rechts draait. De jongen kijkt verbaasd op.
'Is er iets?' vraagt hij een klein beetje geïrriteerd.
'Nee, sorry,' mompelt het meisje, dat haar hoofd weer wil draaien maar het niet voor elkaar krijgt door Kelly's vinger, die haar dwingt haar niet aan te kijken. Het is het enige waarbij Kelly merkt dat ze nog een beetje contact heeft met de mensen. Anderen kunnen haar niet aanraken, dus 'moeten' ze haar ontwijken. Daardoor kan zij sommige mensen iets laten doen, zoals dit meisje, dat haar hoofd niet meer kan draaien. Het is misschien wat wreed, maar het is het enige vermaak dat Kelly momenteel heeft.
Ze gaat met haar andere hand naar de jongen, waardoor die zijn gezicht ook naar het meisje blijft draaien. Ze glimlacht als ze ziet dat de jongen rood wordt. 'Ik eh - mijn nek zit even vast.' Het is echt ongelooflijk wat sommige mensen bedenken om onverklaarbare dingen toch te verklaren.
'Ja, dat herken ik,' zei het meisje met een vage glimlach.
Kelly haalt haar handen weg, waardoor de twee hun hoofd weer kunnen bewegen, maar er gebeurt precies wat ze had gehoopt dat er zou gebeuren: de jongen en het meisje blijven in gesprek.
Ze stapt uit de bus bij een bushalte in het centrum en gaat op zoek naar een fijn hotel om te blijven slapen. Ze had graag thuis willen slapen, maar haar ouders moeten constant huilen als ze haar kamer zien en als ze daar is, voelt ze zich erg ongemakkelijk en vooral ook verdrietig. Haar ouders denken dat ze er niet meer is, terwijl ze er gewoon wél is. Daarom slaapt ze nu altijd ergens op een onbeslapen bed in een hotel.