A ranger/traitor 156

“Nu zijn we er bijna,” zei Will. Ze waren net bij de jagershut in de bergen aangekomen niet zo ver van Hallasholm. Ondertussen was de winter echt ingetreden en de laatste dagen hadden de pony’s en de Skandiërs door een dik pak sneeuw moeten waden. “Hier komt de komende tijd niemand meer, dus lijkt het me de aangewezen plaats om ons kamp op te slaan. Miko en ik zullen op verkenning gaan naar Hallasholm.”
“Ik ga mee!” antwoordde Svengal onmiddellijk.
“Nee, dat ga je niet. Denk na Svengal, we hebben het hier niet over een dorpje in de bergen, maar over Hallasholm. Iedereen kent je hier en we kunnen niet hebben dat iemand je herkent.”
“Dat geldt evengoed voor jou, Will Verdrag. Je bent hier waarschijnlijk nog bekender dan ik!” Will grijnsde.
“Dat weet ik, maar wij grijze jagers, weten hoe ze kunnen zien zonder gezien te worden. Daar zijn wij voor opgeleid, zoals jij voor zeilen en navigeren.” Daar had Svengal weinig tegenin te brengen.
“Goed, goed, maar je moet me wel beloven dat je niet met die verraderlijke lafaard, moordenaar, eed breker en nog zoveel meer afrekent terwijl ik er niet bij ben!”
“Belooft, Svengal, trouwens het gaat ons nu niet alleen om Egil, we moeten nog uitzoeken wat er van de boogschutters geworden is. Het is mede door mij dat ze hier zitten, ik moet doen wat ik kan.”
“Natuurlijk jagerman en vergeet niet dat je op ons kan rekenen. Die mannen waren hier om ons te helpen. Dat vergeet een Skandiër niet gauw.”
“Dank je, Svengal, we gaan nu maar. Hoe sneller we hier een eind aan kunnen maken hoe beter.”
“Succes jullie twee. Wij zullen wel zorgen voor een vuur en een stuk gebraad tegen dat jullie terugkomen.”
“Ik kijk er naar uit.”