Hoofdstuk 3 - Jordi de Vries

'Ik moet mensen vinden.' Het meisje loopt ongeduldig heen en weer. 'Er moet hier nog iemand zijn. Is hier nog iemand?'
Jordi haalt zijn schouders op. 'Misschien dat mijn coach, Frank, nog in de buurt is.'
'Waar?'
Jordi kijkt haar even aan. Ze is gek. Het kan niet anders. Ze kijkt zo schichtig om zich heen, zo druk, zo wanhopig.
'Ik denk in de kantine,' antwoordt hij.
Ze pakt zijn hand vast - de plek waar ze hem aanraakt, begint helemaal te gloeien - en trekt Jordi mee naar binnen. Hij laat zich maar meetrekken, in de hoop dat dit snel voorbij is. Ze is mooi, ze heeft een aantrekkingskracht op hem, maar geestelijk is ze niet helemaal in orde.
'Jordi! Ben je iets vergeten?' Frank glimlacht naar hem, maar kijkt een beetje verbaasd omdat ik naar binnen wordt gesleurd door een meisje. En terecht.
'Eh - ja,' reageert Jordi een tikkeltje verbaasd.
'Stel me maar voor aan je coach,' zegt het meisje met een vage glimlach.
'Natuurlijk. Frank, ik wilde je even voorstellen aan een vriendin van me.' Oh shit, hij weet haar naam niet eens. Hoe moet hij iemand voorstellen waarvan hij de naam niet kent?
'Oké?' Frank trekt zijn wenkbrauwen op, omdat hij waarschijnlijk niet begrijpt waarom ik een onbekend meisje aan hem voorstel. 'Waar is ze dan?'
Dat had hij niet verwacht. Jordi schiet met zijn ogen naar het meisje en weer terug naar Frank en vraagt zich plotseling af of het verhaal misschien waar kan zijn. Dat kan niet. Het meisje kijkt een klein beetje zelfingenomen naar Jordi, waardoor hij nog liever wil bewijzen dat ze gewoon geen gelijk heeft. Bovendien kan het niet, want niemand is onzichtbaar.
Daarom legt hij zijn hand op haar schouder. 'Dit is ze,' zegt hij met een geforceerde glimlach. 'Sa - eh - ra. Sara.' Wauw. Hij is niet goed in het ter plekke verzinnen van namen.
'Jordi, wat is er? Is dit een grap ofzo?' Frank neemt een slok van zijn cola en kijkt me een beetje geïrriteerd aan.
'Maar -' Jordi kijkt nog een keer naar het meisje en dan weer naar Frank en glimlacht dan. 'Sorry, ja, het was een grap. Ik ga naar huis. Tot snel.' Hij loopt gegeneerd naar buiten. Frank zal nu heel raar over hem denken, maar dat is niet wat door zijn hoofd spookt. Is ze dan écht onzichtbaar?
'Heb je dit met hem afgesproken?' vraagt hij daarom ongelovig.
'Met wie? Je coach? Nee, ik ken hem niet.' Ze slaakt een zucht. 'Ik begrijp dat het moeilijk is om te geloven, maar niemand ziet me. Niemand, behalve jij.' Ze slaat haar ogen neer. 'Je moet me helpen. Jij bent de enige die me kan helpen, want jij bent de enige die me ziet. Je moet me helpen weer zichtbaar te worden.'
Jordi kijkt haar verbijsterd aan. Dan pakt hij zijn fiets. 'Sorry, dit is me even wat te veel. Succes met je eh - je onzichtbaarheid.' Hij stapt op en fietst weg, terwijl hij probeert te bevatten wat hem net is overkomen.