Hoofdstuk 3.

Als ik na wat een eeuwigheid lijkt, aan kom op school is mijn hele gezicht bedekt onder tranen, rode wangen en ogen en zwarte vegen van de nu wel heel erg uitgelopen mascara. Ik laat mijn haren voor mijn gezicht vallen en kijk naar de grond zodat niemand mijn betraande wangen kan zien. Ik ren de school in naar mijn kluisje en wanneer ik in de spiegel kijk die in mijn redelijk nette kluis hangt (het is tenminste niet alsof ik drie kluisjes nodig heb, misschien twee), schrik ik van mezelf en doe snel mijn capuchon op. Ik zie er super bleek uit, met zwarte vegen onder mijn ogen en lelijke rode vlekken in mijn hals, het enige wat je nog herkent aan mij is mijn rode haar die uit de capuchon uitsteekt. Ik doe het snel in een slordige knot en gooi mijn kluis dicht.
'Sarah. Sarah,' klinkt het ineens boven het gebruikelijke rumoer in de gang uit. 'Heeft iemand Sarah gezie... Sarah!' Gregor grijpt me bij mijn arm en trekt mijn capuchon af.
'Laat me met rust Greg,' sis ik, maar zo snel kom ik niet van hem af.
'Sorry, het spijt me, het was maar één keer, ik heb Simone pas ontmoet...' begint hij met een verontschuldigende blik probeert hij goed te maken wat met tien kilo chocolade niet goed gemaakt kan worden.
'OH PAS! Ja, nee, dat verklaart waarom "Simone" ineens zo geweldig is.' Ik praat boos en hard en mensen om ons heen kijken verbaasd op. Ik trek me los en wil weg lopen.
'Nee zo bedoel ik het niet, Sarah wacht..!'
'Nee', onderbreek ik hem weer, nu boos, 'Ga weg, laat me met rust!' Ik ben nu aan het schreeuwen. Tranen stromen over mijn wangen en mijn handen heb ik tot vuisten gebald. 'Laat me met rust, praat nooit meer met je of ik zweer je...'
'Wat? Wat kan kleine lieve Sarah me ooit aan doen? Ik ben niet bang voor je, je bent maar een naieve stom...' Ik heb hem nooit zijn zin af horen maken.
'Hey pretty boy.' Gregor werd beet gepakt en met een soepele beweging bij me weg getrokken. 'Ze wil duidelijk niets meer met je te maken hebben. Dus ga iemands anders leven verpesten voor ik je iets aan doen en geloof me voor mij moet je wel bang zijn.' Het meisje met bruine haren, pijl en boog en behoorlijk weinig kleding aan keek Gregor strak in de ogen zonder te knipperen. Iedereen staarde nu naar ons en ik moet toegeven ik was banger voor haar dan dat ik boos was op Gregor. Langzaam liep Greg bij me weg terwijl de ogen van het onbekende meisje hem geen seconde los lieten tot hij verdwenen was in de mensen groep.
'Sarah toch?' vroeg ze. Ik knikte aarzelend. 'Gooi niet nog eens koffie over me.'