Alone, That means... Jasper!

Het geluid van de wekker klonk schel in men kamer. Vandaag zou anders zijn dan alle dagen in Forks. Dat voelde ik gewoon. Ik zwierde men been uit bed en viel bijna om. Ik greep naar men bed en trok me terug recht. Klungel. Het was een goed teken dat ik terug met mezelf kon lachen. Ik streek men haar naar achteren en sloop naar men spiegel. In een sprong stond ik voor de spiegel. Ik voelde me terug als een klein meisje. Ik dacht aan men vader. Ik zou ze bellen, vanavond nog. Ik keek naast de kast naar de ingelijste foto’s van mij, mam, Sophie en Pap. Ik lachte naar men mini ik en keek terug naar de spiegel. Ja, alles ging anders zijn.
“SOPHIE?”
Men kreet weerklonk door het hele huis. Het geluid weerkaatste in ieder hoekje, wat betekende dat…
Buiten weerklonk het geluid van een portier dat open en dicht sloeg.
Ik alleen ben…
Ik liep naar het raam en schoof het gordijn opzij. Zijn blonde haar zat perfect, zijn ogen waren goud kleurig en zijn rugzak hing scheef over z’n rug. Ik zou wel kunnen flauwvallen bij het zien van z’n verschijning. Het was niet gezond voor men gezondheid zijn perfectheid. Hij lachte zijn tanden bloot als hij op keek naar me. Ik duizelde –zie je nu wel-
Zijn verschijning verdween en nog geen seconde later stond hij naast me.
“Jongedame” grijnsde hij.
Zen stem klonk melodiser dan ooit te voren. Mozart of Bach waren er niets tegen. Ik draaide me om en ontmoete zijn blik. Hij was weer zo dicht bij. Hij lachte. Z’n adem streek langs men gezicht. Ik sloot men ogen en genoot van zijn geur in men neus.
“Wat ben je vreemd..” grijnsde hij.
“Klopt, maar daarom hou je van me. Dat weten we allebei, lieve schat.”
Ik boog naar voren, dichter naar z’n lippen. Ik bleef in z’n ogen staren bij iedere centimeter dat ik dichter kwam.