Proloog

Veel mensen hebben wel eens het gevoel alsof niemand ze ziet staan. Alsof ze onzichtbaar zijn voor de rest van de wereld. Het gevoel dat niemand naar hen luistert of doorheeft wat er in hun hoofd omgaat.
Ze weten er niets van. Ze zeggen dat het net is alsof ze onzichtbaar zijn, maar in werkelijkheid is het verre van onzichtbaar. Als je namelijk onzichtbaar bent, dan zegt ook niemand dat je je stil moet houden. Niemand rolt met zijn ogen als je een verhaal wilt vertellen, niemand die zegt: 'Nu even niet, ik heb het te druk.' Als je echt onzichtbaar bent, kijken mensen door je heen. Je ouders hebben verdriet omdat ze denken dat je weggelopen, ontvoerd of overleden bent, terwijl jij naast ze staat om ze te troosten. Je beste vriendin lacht niet meer omdat ze jou, haar soulmate, is kwijtgeraakt, terwijl je naast haar verwoede pogingen doet om haar aan het lachen te maken. Je school heeft een kaarsje voor je aangestoken, waar jij een foto van jezelf kunt bewonderen. Denk je dat je onzichtbaar bent? Dat is niet waar. En wees daar blij om.

Ik ben Kelly Makelaar, ik ben zeventien jaar oud en ik ben onzichtbaar. Op een zondagochtend werd ik wakker in mijn eigen bed, kleedde ik me net als normaal om en zou ik een ontbijt voor mezelf klaarmaken, toen ik besefte dat niemand me nog had begroet. Ik maakte een grapje tegen mijn oudere broer Sander, maar die reageerde niet. 'Met het verkeerde been uit bed gestapt?' vroeg ik hem, maar opnieuw geen reactie. Toen ik hem een duw wilde geven, ontdook hij me. Hij maakte plotseling een beweging naar rechts, zomaar uit het niets, waardoor ik hem niet aan kon raken. Wat was dit?
Mijn moeder kwam beneden, met de vraag waar ik was. 'Ik ben hier!' riep ik, maar ze reageerde niet. ze keek bezorgd om zich heen en liep toen naar Sander toe, of hij wist waar ik was. Maar ik was toch gewoon ook in die kamer?!
Steeds meer begon het tot me door te dringen dat niemand me zag, niemand me hoorde, niemand me kon aanraken. Als ik een poging deed om wel iemand aan te raken, maakte diegene een beweging om me te vermijden. Onbewust. Dagenlang - nee, wekenlang - heb ik moeten toekijken hoe mijn familie instortte. Ze wisten niet wat er met me gebeurd was, waar ik was gebleven, terwijl ik gewoon recht voor hun stond.
Het was de eerste dag van de zomervakantie toen ik besloot dat het zo niet langer kon. Dus ging ik op zoek naar een oplossing. Maar waar moest ik beginnen? Hoe kon ik in hemelsnaam een oplossing zoeken waardoor ik niet meer onzichtbaar was?