A ranger/traitor 152

De aanwezigen keken elkaar aan. Niemand leek bereid te zijn om ‘niets’ te antwoorden. Sean keek de tafel rond. Hij wist heel goed wat er aan de hand was, maar wie weet voelden de aanwezigen nu toch een tikkeltje schaamte voor hun gezaag op pietluttigheden. De stilte bleef duren.
“Nog helemaal niets,” zei Alyss uiteindelijk. Sean gaf een heel geslaagde imitatie van iemand die zich rot schrok. Als koning leerde je blijkbaar ook toneelspelen.
“Dat meent u niet?” Alyss maakte een gebaar naar de rest van de aanwezigen.
“Vraagt u hen maar of we iets bereikt hebben.” Voor de tweede maal keek Sean de tafel rond en weer bleef het stil.
“Ik denk niet dat het nodig is. Laat ik u een andere vraag stellen, heren. Wie van jullie heeft ooit een Skandiër in het echt gezien?” Alyss was dan wel geen heer, maar stak toch haar hand op. Verder waren er beproevend weinig en zover Alyss zich kon herinneren waren zij allemaal aanwezig geweest op officiële gelegenheden in Araluen waar Erak ook was op uitgenodigd. “En wie van jullie heeft ooit een Skandiër zien vechten?” Sean was de enige die zijn hand nog in de lucht had. “Laat ik jullie vertellen, ik heb hen niet alleen zien vechten, maar ook tegen hen gevochten en geloof me, bijna hadden ze in Clonmel een nieuwe koning gehad.” Sean laste een pauze in. “Daarbij heb ik verscheidende dagen opgetrokken met mannen die als geen ander op de hoogte zijn van de Skandiërs hun vechtkunsten.” Hij noemde geen namen, maar Alyss wist natuurlijk wie dat waren. Behalve Will en misschien Cassandra wist niemand meer van de Skandiërs dan Arnaut en Halt. Daar kan ik ook nog aan toevoegen dat ze behoorlijk op de hoogte zijn van de militaire situatie in Araluen.” Nu leken de koningen plots geïnteresseerd. Uiteraard wilde ze weten hoe het leger van Araluen ervoor stond. “Jullie zullen allemaal weten dat hun leger groter is dan alle troepen van heel Hibernia samen en daarbij een grote eenheid. Enig idee hoelang zij Araluen gaven als alleen de Skandiërs die wij in de baai gezien hebben hen zouden aanvallen?” Het werd doodstil aan tafel. Alyss merkte dat ze op het puntje van haar stoel zat.