Hoofdstuk 31

Ik had de bogen naar de inmiddels nuchtere zus en broer gebracht en ze waren er erg blij mee. Terwijl Leona en Roelof samen met pijl en boog oefenden, besloot ik een wandeling door het bos te maken.
De bossen hier waren prachtig en ik wilde er nog even van genieten voordat de draak zou komen. Ik wist niet of ik die kans later nog zou krijgen. De geluiden van de stad verdwenen langzaam en ik was nu zo diep het bos in dat alleen de geluiden van rondscharrelende dieren nog te horen waren. Ik stond stil om het licht van de zon die door de bladeren kwam te bewonderen, toen ik ineens voetstappen hoorde aankomen. Geschrokken volgde ik het geluid, maar al snel merkte ik dat ik nergens bang voor hoefde te zijn. Het was Breyan, met een zorgelijke uitdrukking op zijn gezicht.
'Xandria?' Ik was niet de enige die was geschrokken van het feit dat ik gezelschap had.
Ik glimlachte geruststellend. 'Ik ben het maar.'
'Weet ik.' Hij was even stil. 'Ik was in gedachten.'
'Over de draak?,' vroeg ik bezorgd.
'Ja.'
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Eerlijk gezegd kon ik niets geruststellends bedenken. Het was een draak en ik vond het ook doodeng.
'Loop anders even met mij mee,' zei ik daarvoor in de plaats.
Hij knikte en we liepen verder in stilte. Ondanks onze zorgen was niet te ontkennen dat het bos een geruststellende werking op ons allebei had. Hier leek de draak en onze zorgen even niet te bestaan. Er was alleen de zon door de bladeren, het gefluit van de vogels en het ruisen van de wind door de bladeren. En toen voelde ik hoe zijn hand de mijne vond. Mijn hart klopte sneller en toen besefte ik dat we helemaal alleen waren. Moest ik nu iets zeggen? Ik wist niet wat. Maar hij was de eerste die praatte.
'Xandria...'
'Ja?'
'Ik moet je al een tijdje iets vertellen.'
Zenuwen schoten door mijn maag. Wat kon het zijn? Mocht ik hopen op...
'Vertel maar,' zei ik, terwijl ik enigszins rustig probeerde te klinken.
'Ik waardeer het heel erg wat je voor me doet en je bent de afgelopen tijd een geweldige vriendin geweest.'
En toen stortte al mijn hoop in. Vriendin. En ik had nog wel zo gehoopt... Het liefst zou ik wegrennen of in janken uitbarstten, maar voordat ik kon besluiten wat ik het eerst zou doen, ging hij verder.
'Maar je bent de afgelopen tijd zoveel meer geworden dan een vriendin. Ik vertrouw je volledig en ik hoop dat je hetzelfde voor mij voelt. Want je bent geweldig, Xandria en ik kan dit niet zonder je.'
Ik wist niet meer wat ik moest denken en vroeg met een trillende stem: 'wat bedoel je?'
'Ik vind je leuk, Xandria. Als meer dan een vriendin. Ik zou met je willen trouwen en avonturen willen beleven. Vertel me alsjeblieft dat je hetzelfde voelt.'
Alle hoop kwam ineens weer terug en zou zweren dat ik me nog nooit beter had gevoeld.
'Ja! Natuurlijk doe ik dat!'
Ik heb hem nog nooit zo breed zien glimlachen. 'Echt waar?'
'Echt waar.'
We waren stil en ik voelde dat ik niet zou kunnen stoppen met glimlachen de komende uren.
'Zodra die draak er is, verslaan we hem en dan leven we nog lang en gelukkig. Net als in de sprookjes,' zei ik.
'Gaat mijn prinses me redden van de draak?'
'Ja, dat gaat ze zeker.'
Ik legde mijn arm op zijn heupen en kwam langzaam dichterbij. Ik zag hoe hij zijn ogen sloot en onze lippen raakten elkaar. Ze waren verrassend zacht voor een man die zoveel tijd in de buitenlucht doorbracht. En warm. Het voelde zo vertrouwd, alsof we dit al jaren deden. Tegelijkertijd herinnerde mijn wild kloppende hart me eraan dat dit mijn eerste zoen was.
Tenslotte, na een paar seconden, stopte het weer. Ik opende mijn ogen weer en zag dat hij bloosde.
'Sorry, dat was mijn eerste kus.'
Ik lachte. 'Ook de mijne.'
'Wat denk je?'
'Eindelijk.'

En die twee zijn bij elkaar. Wie zag het niet aankomen? In elk geval, ik ben inderdaad al mijn bestanden kwijt, definitief. Natuurlijk probeer ik zoveel mogelijk te schrijven, maar de universiteit is drukker dan de middelbare school en ik werk ook nog aan mijn andere verhaal. Toch zal dit verhaal wel snel tot einde komen...