She’s Not One Of Them [Jasper-Twilight] <15>

[Aylin]
‘Is er iets Emmett?’ vraag ik vriendelijk. ‘Natuurlijk niet Aylin.’ Zegt hij met een engelen gezichtje. Ik geloof er niets van en laat het er dus ook maar weer bij. Ik richt mijn blik weer op Jasper die zijn blik dan weer richt op iets onder mij. Ik kijk naar beneden en zie dat Edward mijn hand nog vast heeft.
Oeps, ik trek voorzichtig mijn hand los uit Edward zijn greep, die het op eens ook door heeft. ‘Het is vooral niet wat jullie denken.’ Zegt Edward snel, en Jasper haalt duidelijk opgelucht adem. Zou hij…? Op mij? Nee, onmogelijk, hoe kan ik er nog maar aan denken dat hij iets voor mij zou voelen?
Alice neemt nu mijn hand en trekt me een beetje mee naar voor. ‘Aylin, dit zijn Esmé en Carlisle. Esmé, Carlisle dit is Aylin.’ ‘Prettig kennis maken.’ ‘Van het zelfde.’ Zegt Carlisle en hij geeft me een hand. Esmé is net iets warmer en hartelijker en ze geeft me meteen een knuffel.
‘Je bent een mooi meisje, de jongens hadden geen ongelijk.’
[Jasper]
Esmé heeft blijkbaar geen probleem met Aylin, maar moest ze nou echt zeggen, wel niet rechtstreeks. Dat ik heb gezegd dat Aylin knap is. Aylin kijkt me aan om wat van waarheid in Esmé’s woorden te vinden, maar ik kijk verlegen weg. Ik ben blij dat ik niet kan blozen, want anders had dat me nu echt wel verraden.
Ik adem heel rustig, wat steeds beter begint te lukken, maar de dorst blijft. Het is wel beter dan niet ademen, stel je voor dat ze het merkt en dan in paniek schiet.
Esmé komt bij me staan en zegt dat het wel goed komt, ja mijn situatie is in de familie al geen geheim meer. Carlisle loopt naar Aylin toe. ‘Vertel eens meer over je opa je zei dat hij in Volterra woont bij vrienden. Ik ken daar ook mensen, wie weet ken ik je opa.’ Zegt hij vriendelijk terwijl hij haar naar de woonkamer leidt.
We volgen allemaal en gaan zitten in de zetel.