006 Jake Conner

Mijn schouder was zeker weten uit de kom. De herinnering aan de scherpe pijn stond me nog vers in het geheugen gegrift. Mijn eerste week in het leger. Ik was amper 18 jaar oud toen ik een granaat onder mijn voeten geworpen kreeg. Ik schrok zo erg dat ik ongelukkig naar achteren was gestruikeld en 6 meter naar beneden viel. De klap had gezorgd voor een een gebroken been en een schouder uit de kom.
Maar ondanks dat ik wist hoe het voelde kon ik niet ontkennen dat mijn lichaam schreeuwde naar verzachting. De pijn zorgde er zelfs voor dat het me begon te duizelen en ik noodzakelijk was om te gaan zitten.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Olivia zich om de jongen (die niet ouder als 16 kon zijn) bekommerde, maar wel onrustige blikken op mij wierp. Ik dwong een zwakke glimlach op mijn gezicht om haar gerust te stellen. Het werkte absoluut niet.
Ze stond op en mompelde iets naar de jongen. Vervolgens knielde ze voor me neer.
'Je schouder is uit de kom, doe alsjeblieft even rustig.' ze keek me streng maar bezorgd aan. Mijn linker mondhoek kroop pijnlijk omhoog.
'Wat nou als jij hem er even weer intrapt?' grijnsde ik. Ik kreeg een donkere blik als antwoord.
'Grapje, grapje.' grinnikte ik. Mijn stem klonk hees en vol pijn.
Olivia merkte het op en ik voelde haar slanke vingers naar mijn schouder glijden. Haar ogen vroegen om toestemming. Ik knikte als bevestiging en hield mijn adem in.
'Het spijt me maar dat lukt me echt nooit.' zuchtte ze schuldig. Ik wierp een blik op mijn gespierde arm lachte zonder geluid. Ik had ook niet van haar verwacht dat ze het zou proberen.
'Maak je niet druk. Als het niet anders kan gooi ik mezelf wel op de grond.'
Opnieuw namen haar lichte ogen een duistere kant van hunzelf aan. Ik las afkeuring en begon te lachen. Onmiddellijk begon greep ik naar mijn schouder en kreunde tussen mijn op elkaar geklemde kiezen door.
'Idioot.' siste ze. Hoewel haar stem kwaad klonk was de uitdrukking op haar gezicht bezorgd.
'Zorg er dan niet voor dat ik moet lachen.'
Ze opende haar mond om te antwoorden maar werd onderbroken door een hard gesnik. Ik draaide mijn hoofd naar de jongen en werd overrompeld door medeleven. Zijn hoofd lag in zijn handen, zijn schouders schokten, hij had verdriet en het deed me meer dan dat het zou moeten.
Olivia snelde naar hem toe en zonder te twijfelen stortte hij zich in haar breekbare armen. Ze wreef sussend over zijn haar, net zoals ik bij haar had gedaan. De blik in haar ogen stond zo gepijnigd dat ik bang was dat ze zelf nog ging huilen.
'Wat is je naam?' onderbrak ik, misschien iets ruw en hard, zijn breekmoment. Olivia's afkeurende blik bevestigde mijn gedachten. Toch leek de jongen door mijn woorden tot zichzelf te komen, hij trok zichzelf terug naar de werkelijkheid en wreef dapper de tranen van zijn wangen.
Ik glimlachte voorzichtig, probeerde hem een duwtje in de juiste richting te geven. Het werkte redelijk.
'Joshua.' mompelde hij. Ik hoorde dat hij pas net de baard in de keel had. 'Zeg maar Josh.'
Ik knikte goedkeurend en liep naar hem toe. Hij pakte mijn uitgestoken hand aan, ik trok hem omhoog en gaf een klop op zijn schouder.
'Jake.' stelde ik mezelf voor. Josh was een lang en slungelig gebouwd, met kort zwart haar, een bleke huid en ogen die me deden denken aan ijs. Iets aan zijn blik vertelde me dat hij zich schaamde dat zo was gebroken in ons bijzijn. Op dat moment besefte ik dat het een sterke jongen was.
'Wie waren bij je in het vliegtuig Josh?'
'Mijn ouders. Ik weet zeker dat mijn moeder is omgekomen, ze viel naar beneden toen de voorkant kapot brak. Mijn vader weet ik niet, maar ik weet zeker dat mijn zusje nog leeft. We moeten haar vinden, ze is pas 9.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Vandaar de emotionele uitbarsting, het arme kind had zijn moeder zien sterven. Wat betreft het zusje had hij zeker gelijk, een kind kon hier niet alleen rondlopen.
Toen Josh's handen opnieuw begonnen te trillen vlocht Olivia haar vingers door zijn rechterhand. Ze glimlachte liefdevol, vol medeleven voordat ze de woorden uitsprak die ik ook op het puntje van mijn tong lagen. 'We vinden haar wel.'
Vervolgens richtte ik me tot Matthew. Mijn beste vriend lag voor dood op de grond, maar ik had meteen gezien dat zijn borst rustig op en neer ging. Hij was een van de sterkste mensen die ik ooit in mijn leven had ontmoet dus daarom had ik me eerst bekommerd om de jongen. Maar nu ik zeker wist dat Josh veilig was liep in met grote passen naar hem toe.
'Matt hoor je me?' geen antwoord. Ik zuchtte diep. 'Matthew idioot doe je ogen eens open.'
'Leeft hij nog?' vroeg Josh ongelovig. Ik grinnikte laag en knikte.
'Deze kerel hier. ' ik gebaarde naar Matt. 'Is in geen mogelijkheid dood te krijgen.'
Meerdere herinneringen vlogen voorbij, zorgde ervoor dat ik onbewust glimlachte. Ja, Matthew was een taaie. Niet kapot te krijgen. Ik dacht aan de keren dat hij bijna dood was (amper nog op twee handen te tellen) en wist dat een vliegtuig ongeluk een makkie moest zijn.
Daarom voelde ik me ook geen seconde schuldig toen ik hem een beste klap in zijn gezicht gaf. Hij vloog hijgend omhoog, zijn ogen stonden zo groot in zijn kassen dat ik moeite moest doen om niet te lachen. Het werkte niet ik proestte zachtjes.
Matthew draaide zich naar me om. Zijn mondhoeken kropen omhoog tot een grijns toen hij me een harde klap tegen mijn achterhoofd gaf. Ik lachte en kreunde tegelijk.
'Wat is er prinses? Heb je pijn?' klonk Matthew spottend. Ik hoorde Olivia en Josh grinniken.
'Nogal, dus als je zo charmant wil zijn om mijn schouder terug die kom in te slaan ben ik je voor eeuwig dankbaar.' glimlachte ik liefjes.