Deel 3: Waarin alles gelikt kan worden, behalve rozijnen, want die vliegen

Het was donker toen ik mijn tweedelige Geheime Plan voor het eerst in werking zette. Het plan was niet bijzonder gedetailleerd, maar improvisatie is sowieso een van de sterke punten van de Marauders. Bovendien was het wel simpel en recht door zee, wat in ieder geval betekende dat ik niet in de war zou raken. Het luidde als volgt:
      1) Maak Sirius duidelijk dat Remus en hij perfect bij elkaar passen.
      2) Leun achterover en herinner Sirius en Remus er dagelijks aan dat ze voor eeuwig bij je in het krijt staan.
      Het lag zo voor de hand dat ik het niet eens hoefde op te schrijven, wat verreweg mijn favoriete soort aanpak was. Het enige lastige gedeelte van dit Geheime Plan was dat ik een manier moest vinden om Sirius alleen te krijgen zonder dat ik het risico liep dat Remus halverwege mijn overtuigende speech binnen zou komen in wat voor kamer we dan ook waren. Hij mocht niets horen van wat ik te zeggen had, want de kans was te groot dat hij erover zou nadenken en het dan allemaal in het honderd zou lopen. Ik had opzettelijk besloten om eerst alleen met Sirius te praten. Hij was nou eenmaal gemakkelijker te beïnvloeden en toch een stuk zekerder van zichzelf, dus zodra ik tot hem doordrong, zou hij Remus wel verleiden.
      Daarom was het dus donker toen ik officieel aan mijn plan begon. Remus lag in zijn bed in de toren van Gryffindor te slapen, net als Peter, en ik had Sirius uit zijn deken gerold om me te vergezellen op een middernachtelijke zoektocht naar snacks. Het was een erg gerichte zoektocht, natuurlijk, want we wisten precies waar we heen moesten. Het lastige aan het vinden van eten in Hogwarts was niet zozeer de zoektocht zelf, maar dat je werd gedwongen om te kiezen uit al de verschillende gerechten die de huiselfen je aanboden.
      Vreemd genoeg leek dat veel te uitgebreide aanbod mij dit keer juist van pas te komen, want het zorgde ervoor dat ik kon stoppen op mijn wang te kauwen terwijl ik me afvroeg hoe ik in vredesnaam het gesprek onopvallend in de juiste richting moest leiden. Sirius deed dat voor me.
      “Denk je dat we wat voor Moony mee moeten nemen?” vroeg hij, terwijl hij met zijn vinger door het glazuur ging van de taart die een van de elfen hem voorhield. “Hij is dol op dit verschrikkelijke broccoli-chocolade ding.”
      “Broccoli?” Ik legde mijn half gegeten pasteitje weg en keek gealarmeerd naar wat hij aan het eten was, maar het was vals alarm. “Merlin, Sirius, dat is banaan.”
      Sirius haalde zijn schouders op. “Bijna hetzelfde.”
      “Helemaal niet! Banaan met chocola is een goddelijke combinatie voor een taart. Broccoli met chocola is iets waar zelfs Moony zich niet aan zou wagen.”
      “Het is allebei gezond en begint met een b, dus is het bijna hetzelfde. En natuurlijk zou Moony dat wel eten. Hij zou zelfs Snivellus nog aflikken als er chocopasta aan hem kleefde.”
      Ik rilde, maar ik wist dat ik nu niet mocht worden afgeleid, hoe traumatiserend het beeld dat Sirius voor me had geschetst ook was. “En jou?” vroeg ik, wat ik een heel slimme zet van mezelf vond. “Zou hij jou aflikken?”
      Sirius keek me aan alsof ik hem diep beledigd had. “Ik zei net dat hij Severus Snape zou likken. Potter, je twijfelt er toch niet aan dat ik veel prettiger zou smaken dan een Slytherin?”
      “Dat is een goed punt.”
      Sirius knikte tevreden. “Natuurlijk.”
      “En zou jij hem likken?”
      “Snape? Nooit.”
      “Remus.”
      “Oh.” Sirius grijnsde. “Dat ligt eraan waar.”
      Ik wist niet precies wat hij met dat antwoord bedoelde, dus moest ik even nadenken over een passend antwoord. Sirius vond dat het te lang duurde, dus plukte hij een rozijn uit het cakeje dat hij at en gooide die in mijn richting. Hij stak triomfantelijk zijn armen in de lucht toen ik op mijn neus werd geraakt. Ik negeerde hem, want ik had een antwoord gevonden.
      “Misschien moet je het eens aan Remus voorstellen.”
      “Een wedstrijd James Potter bekogelen met rozijnen? Niet nodig, ik zou hoe dan ook kampioen worden.”
      “Nee,” verduidelijkte ik, “likken.”
      Sirius schudde ongelovig zijn hoofd. “Prongs, waar ben jij de afgelopen paar jaar geweest? Padfoot likt iedereen. Daar hoef ik geen toestemming voor te vragen.”
      “Dat was niet-” begon ik, maar toen kapte ik mezelf af. Het leek er niet op dat Sirius iets van mijn subtiele hints had opgevangen, maar er was een limiet aan hoeveel verontrustende beelden ik op één dag aankon voordat ik er echt nachtmerries van zou krijgen. Met het idee van Sirius die Remus likte op de manier waar ik naar toe probeerde te werken terwijl hij Padfoot was, was die limiet niet alleen bereikt, maar heel ver overschreden.
      “Laten we teruggaan,” stelde ik voor. “Ik ben misselijk.”
      “Nu al? Watje.” De tweede rozijn raakte me op mijn achterhoofd, maar Sirius volgde me wel toen ik de keukens verliet. Hij stopte alleen even om de huiselfen te vragen om een punt van de banaan-chocoladetaart voor Moony.