Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4
Hagrid grijnsde bij het zien van hun verbaasde gezichten. Ze liepen onder de poort door; Sol keek achterom en zacht dat de poort direct weer ineenkromp tot een massieve muur. De zon scheen glanzend op een grote stapel ketels voor de dichtstbijzijnde winkel. Ketels- Alle Maten- Koper, Roodkoper, Tin, Zilver –Zelfroeren – Opvouwbaar stond er op een bord. ‘Ja, jullie hebben d’r een nodig, maar eerst gaan we jullie geld halen,’ zei Hagrid. Ze liepen door het straatje en uit een donker zaakje met het opschrift Braakbal’s Uilenboetiek – Bos-, Kerk-, Veld-, Oor-, en Sneeuwuilen. Diverse jongens van hun leeftijd stonden met hun neus tegen een etalage vol bezemstelen. ‘Moet je die zien,’ hoorde Mare er eentje zeggen. ‘De nieuwe Nimbus 2004 – de snelste ooit -´ Je had winkels waar ze mantels verkochten, winkels vol telescopen en wonderbaarlijke zilveren instrumenten, etalages die volgepakt waren met tonnen vol vleermuismilten en palingogen, wankele, torenhoge stapels boeken met toverspreuken, ganzenveren en rollen perkament, flesjes voor toverdrankjes, globes van de maan… ´Goudgrijp,´ zei Hagrid. Ze waren bij een sneeuwwit gebouw aangekomen dat hoog boven de andere winkeltjes uittorende. Naast de glanzend gepoetste bronzen deuren stond, in een vuurrood en goudkleurig uniform, een – ‘Ja, dat is een kobold,´zei Hagrid zacht terwijl ze het witte stenen bordes opliepen. De kobold was een kop dan een normaal persoon, met een schrander, donker gezicht, een puntbaardje en heel lange vingers en voeten. Hij boog toen ze naar binnen gingen. Nu stonden ze voor een tweede dubbele deur, van zilver, met een gegraveerde tekst:

Treed binnen, vreemdeling, maar sla acht,
Op het lot dat hier hebzucht wacht.
Wie neemt wat hij niet heeft verdiend
Krijgt een hoge rekening ingediend.
Wie diep in de aarde een schat opspoort,
Die nooit aan hem heeft toe behoord,
Is hierbij gewaarschuwd: Dief, u stuit,
Op meer dan alleen de verwachte buit!

´Je zou wel maf wezen om die tent te beroven,’ zei Hagrid. Twee kobolden deden buigend de zilveren deuren open en ze kwamen in een reusachtige marmeren zaal, waar nog een stuk of honderd kobolden op hoge krukken aan een lange balie zaten en in dikke grootboeken krabbelden, munten afwogen met koperen weegschalen en edelstenen bestudeerden door een loep. De zaal had ontelbare deuren en weer andere kobolden loodsten mensen die deuren in en uit. Hagrid en de meiden liepen naar de balie. ´Mògge,’ zei Hagrid tegen een kobold die vrij was. ´We komen wat duiten wisselen.’ ‘Van euro naar galjoen, of van galjoen naar euro?’ ‘Van euro naar galjoen,’ zei Hagrid en hij legde de zakjes met geld voor ieder op de balie. De kobold pakte de zakjes op en liep door een deur achter in de zaal, even later kwam hij terug met de zakjes en toen Mare er in keek kon ze een glimp opvangen van wat gouden munten. ‘Dankje,’ zei Hagrid en hij liep samen met Sol,Mare en Luna naar buiten. Toen ze buiten stonden stelde Hagrid voor om eerst hun uniform te halen met een knikje naar Madame Mallekin, Gewaden voor Alle Gelegenheden. ‘Hoor es dames, vinden jullie ’t erg als ik eventjes iets ga kopen terwijl jullie daar zitten.’ De meiden stemden daarmee in en liepen nerveus de zaak van madame Mallekin binnen. Madame Mallekin was een gedrongen, opgewekte heks, die van top tot teen in het lila was gehuld. ‘Is het voor Zweinstein liefjes?’ Zei ze toen Luna iets wilde zeggen. ‘Ik heb alles op voorraad.’ Madame Mallekin zette hen op een kruk en samen met twee andere heksen begon ze het gewaad op de juiste maat af te spelden. Na een tijdje was de heks bij Mare klaar en bekeek ze het resultaat. ‘Je ziet er geweldig uit zus!’ zei Luna met een blik vol bewondering, even later was zij ook klaar en vlak daarna Luna ook. Ze liepen met z’n drieën naar buiten waar Hagrid stond te wachten met een kooi in zijn hand. ‘Hagrid wat heb je…’ begon Sol maar voor ze haar zin kon afmaken zakte ze door haar knieën.