A ranger/traitor 147

“Laat dat bedanken, maar zitten,” bromde Halt. Hij keek Arnaut streng aan. “Je beseft hoop ik toch wel dat als je iets overkomen was, dat ik dat thuis had mogen uitleggen tegen de prinses en tegen Will.”
“Sorry Halt, maar het was echt niet met opzet dat we in dat gevecht betrokken raakte hoor.”
“Pas in het vervolg wat beter op.”
“Dat zal ik doen Halt, maar waar bleef je nu zolang?”
“Lang? Ik ben net tot aan het strand en terug geweest. Jullie hebben alles bij elkaar misschien 20 minuten aan het vechten geweest.” Arnaut en Sean wisselde enkele verbaasde blikken.
“Het leek veel langer,” verwoorde Sean hun gedachten.
“En ben je te weten gekomen wat er aan de hand was?”
“Natuurlijk ben ik dat, anders was ik nog niet terug geweest.”
“Wat was er dan?”
“Niet zoveel bijzonders. Er was blijkbaar een soort tweegevecht gaande tussen twee mannen en de rest moedigde hen luidkeels aan en enkele gingen tijdens het aanmoedigen zelf ook op de vuist. Niet zo vreemd als je ziet hoeveel wildemannen er op een beperkt oppervalkte zitten.”
“Dat komt ons goed uit.” Halte knikte.
“Ik zat te denken dat we beter zo snel mogelijk in actie komen. En wellicht zullen ze hen morgen nog niet missen en overmorgen misschien ook niet, maar daarna gaat iemand vragen stellen, tenzij wij ze iets bieden dat hen afleid.”
“Dat is waar. En wat doen we met de kaart”
“Ze is niet helemaal volledig, maar ze kan ermee door. In ieder geval zullen we het er mee moeten doen.” Sean grijnsde.
“In ieder geval zal ik nu heel overtuigend overkomen als ik zeg dat ik de kaart met gevaar voor eigen leven op de Skandiërs buitgemaakt heb.” Halt trok een wenkbrauw op, maar gaf geen commentaar.