You Belong With Me: Part 29

‘Niels, ik ben niet wie je denkt dat ik ben. Ik wilde je het al eerder vertellen, maar ik kon het niet.’ begon ze. Ik keek haar niet- begrijpend aan. ‘Voordat ik begin, moet ik je een oude legende vertellen. Een legende die echt waar is. Maar vooral, mijn verhaal en dat van mijn voorouders. Het begon allemaal millennia geleden. De aarde bestond nog niet en het was alleen maar eenzame duisternis en de maan. De maan was het enige levende wezen en dwaalde eenzaam rond door de duisternis. Maar ze kon de eenzaamheid niet aan, en besloot een metgezel te scheppen voor zichzelf. Zo schiep ze de zon. Duister, net als zijzelf. Ze werden geliefden en hun liefde was sterken dan wat dan ook. Maar de zon was ook ongelukkig, hij kwijlde weg in de duisternis. Dus besloot de maan zich op te offeren en haar liefde aan de kant te zetten voor haar geliefde. Ze schiep drie werelden die haar het meest fascineerden. Lucht, vuur en water. Maar deze drie werelden konden niet naast elkaar leven, dus creëerde ze ook de aarde, die als tussenwereld zou dienen voor de drie andere werelden. Daarna schonk ze haar eeuwige liefde licht en warmte, waarna ze voor eeuwig gescheiden rond de aarde heen cirkelden. De maan kon immers niet tegen de immense warmte van de zon. Slecht héél af en toe, bij een zonsverduistering, konden ze bij elkaar zijn. Lange tijd ging alles goed, maar al snel kwam er ruzie tussen de bewoners van de vier werelden. Daarom wachtte ze op de eerstvolgende zonsverduistering, en maakte toen een kind. Een ster, zou je kunnen zeggen. Ze gaven haar alle macht die de bewoners van de werelden beheerste en stuurde haar naar de aarde om de oorlog op te lossen. Ze slaagde in haar opdracht en keerde weer terug naar haar thuis, een plek aan de hemel naast haar moeder, de maan. Ze scheen elke nacht trots aan de hemel. En zo ging het verder. Elke keer als de werelden vergaten dat zij er was kwam ze terug om de vrede te herstellen, maar al snel hadden ze door dat ze met elkaar moesten leren leven. De ster verloor haar kracht na verlang van tijd, maar elke keer de zon en de maan samen konden zijn verschenen er meer sterren aan de hemel. Op de dag van vandaag is iedereen de legende vergeten. De aarde vergat de andere werelden en leefde gewoon verder. Maar de andere werelden steken nog steeds de aarde over om in een andere wereld te komen. Vele eeuwen ging alles goed, maar de laatste tijd kwam de maan erachter dat iets ergs te gebeuren stond. Water, lucht en vuur staken de koppen samen om een plan te bedenken. Een plan om de aarde te vernietigen. Ze leefden al die jaren samen in vrede en hadden besloten dat ze de aarde helemaal niet nodig hadden. Ze begonnen zichzelf te trainen, wapens te maken en de juiste krijgers te vinden. De maan besloot haar jongste dochter naar de aarde te sturen zodat ze haar krachten kon leren beheersen voordat de strijd los zou barsten.’ Vertelde ze. Ze wachtte even voor ze verder vertelde en staarde naar de maan die ondertussen hoog aan de hemel stond. Mijn ademhaling ging onregelmatig en ik luisterde gefascineerd naar haar verhaal, maar ik begreep niet wat dit met haar had te maken. ‘Maar wat heeft dat met jou te maken?’ vroeg ik uiteindelijk. ‘Niels Malfidus. Ik ben, zonder liegen of lachen, de dochter van de zon en de maan.’ Antwoordde ze. Mijn adem stokte in mijn keel en mijn hart sloeg even over. ‘Maar, hoe? Bedoel je dat…Bedoel je dat dit echt is? Maar, wat moet je dan doen? Die andere werelden bestaan toch niet echt? Ik bedoel…Dat meen je niet?’ Ik zakte suf in het gras neer. ‘Het is echt waar.’ Knikte ze enkel. ‘Vertel me meer’ smeekte ik hopeloos. ‘Wat wil je weten,’ vroeg ze enkel. Ik dacht na, wat wilde ik weten? Zoveel! Miljoenen vragen spookten door mijn hoofd, zoveel onopgeloste vragen. ‘Vertel me over de bewoners van de andere werelden.’ Zei ik uiteindelijk. ‘Nou, water lijkt me duidelijk. Je hebt meermannen en zeemeerminnen. Ze zijn bloedmooi en hebben een prachtige stem. En natuurlijk de meermensen. Ze zijn best lelijk, maar ze beschermen oude schatten en geheimen. Bij lucht lijkt het me ook redelijk duidelijk. Het zijn elfjes en feeën, ze hebben vleugels en hebben vaak natuurkrachten. Ze zijn ook magisch, maar hebben geen toverstok nodig om te toveren. Vuur ligt moeilijker. Het zijn wezens die heel erg op ons lijken, alleen zijn ze nog een beetje anders. Hun haar lijkt soms vuur te vatten, en anders heeft het de meest bizarre kleuren. Het zijn gevoelsmensen. Ze voelen andermans gevoelens en humeuren aan en hun haren en ogen passen zich aan op hun eigen gevoel. Als kracht kunnen ze andermans vuur uitdoven, het vuur in hun hart. Zodat ze een hoopje zielloos wezen worden. Alsof je een kus van een dementor hebt gekregen. Aarde heeft dan weer zowel dreuzels als tovenaars en heksen. En alle andere wezens zoals dieren die elke wereld heeft natuurlijk. ‘Die rare mensen…’ ‘Dat zijn bewoners van andere werelden die hier permanent willen blijven. Glombor is een school voor kinderen die hun krachten op een positieve manier onder controle willen krijgen en in vrede leven met de aarde. Hij bestaat al eeuwen. Maar om verder te gaan met mijn verhaal. Ik werd hier als kind naartoe gestuurd, toen ik amper een paar jaar was. Mevrouw Lenisens heeft me zowat opgevoed, ik beschouw haar als een tante van me, al is ze dat niet echt. Anouk komt van de luchtwereld. Ze is een elfje. Het verschil tussen feeën en elfjes is dat elfjes visioenen hebben over de toekomst, en feeën houden zich bezig met het verleden. Anouk kreeg een visioen. De oorlog is niet meer ver af, ze zijn bijna klaar en groeperen zich al. Maar ik was helemaal nog niet klaar. Ik werd naar zweinstijn gestuurd door twee redenen. Ten eerste had ik eerst nog enkele wapens nodig, attributen die de eerste zoon van de maan en de zon bij zich had. Enkel daarmee zou ik sterk genoeg zijn om de vrede te bewaren. Het begint met het gif van -, op mij zal het een ander effect hebben en het maakt me sterker. Het zwaard van Griffoendor is oorspronkelijk van hem, en dan heb je nog de boog van cupido. Die boog werd van hem afgenomen toen hij zijn werk verziekte, terwijl wij hem die taak hadden gegeven. De boog is in bewaring gegeven bij Perkamentus, maar nu is hij spoorloos. Ik heb de hele school afgezocht, maar er is niets te vinden. Daarom ben je hier. Mevrouw Lenisens zei dat ze een andere manier heeft gevonden om de boog te laten verschijnen, maar dat ze jou daarvoor nodig heeft.’ Eindigde ze haar verhaal. ‘Mij?’ vroeg ik verontwaardigd. Wat kon ik nou doen? Een simpele tiener die tot nu toe niets afwist van de wereld die blijkbaar heel wat groter was dan ik had verwacht. ‘Luister, ik weet dat dit veel voor je is om te begrijpen, en het spijt me dat ik het je niet eerder heb verteld. Maar ik moet weten of je aan mijn kant staat, of je nog steeds van me houd.’ Ik schrok, dacht ze nu echt dat ik omwille van dit alles niet meer van haar hield? Ik keek in haar diepe ogen en glimlachte. ‘Mijn lieve ster, natuurlijk hou ik nog steeds van je! Niets kan daar verandering in brengen! Er zit een leeg gat in mijn borst, je hebt mijn hart gestolen en het zal altijd van jou zijn! Wat er ook gebeurd, wat de komende oorlog ons ook zal brengen, ik zal aan je zijde staan.’ Ik legde mijn handen op haar wangen en trok haar zachtjes naar me toe, waarna ik mijn lippen op de hare drukte. Ze sloeg haar armen om mijn nek en sprong even, waarna ze haar benen om mijn middel sloeg. Ik glimlachte en opende mijn mond een beetje zodat haar tong zachtjes over mijn lippen gleed. O wat hield ik van dit meisje! Mijn sterrenmeisje. Voor altijd…