017

Viola POV "

Inmiddels zaten Zayn en ik in een cafétje wat te drinken. We hadden net onze cola op en gingen onderuit zitten. Het was een lange dag geweest met veel reizen. We zouden zometeen nog even wat gaan winkelen en daarna richting het hotel toe gaan.
Zayn keek op en staarde richting zijn lege cola glas. Hij zag er erg moe uit. Tja, dat was wel te verwachten.
"Waarom had je niet een pijltje op Hawaii gegooid? Het is hier vreselijk." De Moslimse jongen keek me grinnikend aan.
Ik klakte met mij tong. "Ik dacht dat je dit wel leuk vond. Vieze straten, kapotte ramen en gore cola. Ik vond het wel perfect voor jou."
Zayn gaf me een knipoog en begon te lachen.
"Zullen we zo gaan? Dan kunnen we eerder naar het hotel toe." stelde ik voor. Zijn hoofd knikte en stond op. Ik bekeek hem terwijl hij zijn jas aandeed. Van Zayn's kuif was er niet veel meer van over. Zijn warrige haar lag plat op zijn hoofd. Ik kon merken dat hij dit niet heel leuk vond. Eigenlijk was hij heel ijdel. Dat is maar goed ook want dat was ik namelijk ook.
Zayn leidde me het café uit. Waar zouden we gaan winkelen? Vast niet heel lang want Zayn was ook heel erg moe.
Ineens hoorden we veel geluid. Buiten stormden onverwachts allemaal mensen op ons af. Ze maakten allemaal foto's van ons en begonnen vragen te stellen. Voordat ik eenmaal door had wat er gebeurde trok Zayn me terug naarbinnen.
"Shit. Paparazzi. Dat had ik duidelijk niet verwacht… Volg me zo snel als je kunt." Zayn's gezicht stond op serieus en trok me weer mee. Ik fronste toen we weer naar buiten liepen. Dit keer stonden er overal gillende tienermeisjes.
"ZAYN! Waar is de rest van One Direction?!" "Is dat je nieuwe vriendin?! En Perrie dan?!" "Zayn!! Mag ik een handtekening." Duizenden opmerkingen werden voor onze voeten gegooid. Ging Zayn antwoorden? En nu?
Zayn stond even stil voordat hij samen met mij zich door de menigte heen wurmde. Zijn gezicht stond op een strak en hij negeerde totaal alle opmerkingen.
Wow… Ik zou dit echt totaal niet kunnen. Ik keek om me heen. Allerlei flitsen verminderde ons zicht. Ik verborg mijn gezicht onder mijn jas en liep snel achter Zayn aan.
Ineens werd ik naar achteren getrokken en er begonnen allerlei mensen tegen me te schreeuwen. Ik had geen idee waarover ze het hadden. "Zayn?!" riep ik boven de mensen uit.
Hij draaide zich om en zag dat ik werd tegen gehouden. Vooral de meiden lieten me los en richtte zich meteen op Zayn. Iedereen duwde hem naar voren zodat ik zijn gezicht niet meer zag. Nu maar weer naar Zayn toe.
Ik stond op en keek om me heen." Zayn?!" Waar is hij naar toe gesleurd? Ik begon binnensmonds te vloeken. Waar is hij toch?
Snelwandelend baande ik me een weg naar de gillende tienermeisjes toe. "Mag ik er even door?"
De meiden gaven geen antwoord. Naja, letterlijk alle meiden want er kwamen er steeds meer bij. Wat is dit voor een gekkenhuis...
Een paar stoten in mijn rug formuleerde dat ik in de weg stond. Ik draaide me om en liep weg van alle mensen. Op een afstand kon ik ziet hoe groot de mob was. De hele winkelstraat zag zwart van de mensen.
Ik begon mijn hoofd te schudden. Is Rusland serieus zo erg fan van One Direction?
Zou Zayn dit wel overleven? Normaal had hij bodyguards… Maar nee, nu niet. Want wij zaten vast in een dom huis.
Vloekend liep ik naar de overkant van de straat waar ik op een bankje ging zitten. Hopelijk vind ik Zayn wel weer terug. Waarom moest dit hem nou weer op dit moment overkomen? Tja, dat had je met beroemdheden.
Nog steeds hoorde ik duizenden tienermeiden gillen. Niet normaal, joh.
Uiteindelijk schoof ik maar mijn mobiel uit mijn zak. Ik zette mijn 3G aan en startte internet op.
Zouden er al foto's van Zayn op het internet staan? Ineens knipperde een lampje aan in mijn hoofd. Misschien zijn er wel mensen die nu tweeten waar Zayn is!
Ongeduldig liet ik de app Twitter opstarten. Na een tijdje laden zocht ik via de zoekbalk naar 'Zayn'. Ik kruiende mijn vingers.
Voordat ik verder keek vielen mijn ogen ineens op een tweet: 'Zayn Malik met nieuwe vriendin gespot.'
Mijn hart stopte met kloppen en ik voelde dat ik moest lachen. Denken ze serieus dat ik iets met Zayn heb?! Ik proestte het uit en scrolde verder op mijn scherm.
Aha! 'Zayn Malik gevlucht in Nike store in Khabarovsk.'
Hebben ze hier serieus een Nike store? Je zit hier in thé middle of nowhere. Ik grinnikte van mezelf en stond toen op. Nu alleen nog de weg vinden.

Daisy POV "

"Harry! Voor de tiende keer, blijf van me af!" blafte ik Harry weer toe. De hele tijd kietelt hij me in mijn zij. Dat joch weet echt niet van stoppen. Stiekem moet ik er ook wel om lachen, het was ook wel leuk bedoelt.
"Dais, wat was het adres ook al weer?"
Ik graaide in mijn zakken naar een papiertje en viste hem eruit. "Eh, Erwarhajo 191."
Hij knikte even en liet zijn ogen over de straat heen dwalen. Ik had echt geen idee waar we waren… In ieder geval, zag het er verschrikkelijk uit. Vele huizen waren kapot en het stonk super vies. Kortom, ik zou hier niet willen wonen.
'Nog twee minuten lopen en dan zijn we er." Harry pakte mijn arm en sleurde me mee.
Nog twee minuten?! Dat gaat echt super snel. Ik weet niet of ik nu al klaar ben om ze te zien. "Haz, ik weet niet of…"
"Niet zeuren, nu. Het komt vast wel goed." sprak de jongen me toe. Braaf knikte ik en liep verder.
Ineens ging Harry's mobiel af. Ja, in het buitenland hadden we nu wel bereik.
De krullenbol stopte met lopen en nam zijn mobiel op. Gek genoeg was het Marimba alarm. Harry had gezegd dat hij dat alarm haatte.
"WAT?!"
Ik keek geschrokken Harry aan. Zijn mond lag open en hij staarde richting de straat.
"Maar, hoe kan dat? Hoe kun je Viola kwijt zijn? Waarom was je niet in het hotel?." stamelde hij.
Dit keer riep ik ook mijn 'wat'. Is Zayn Viola kwijt? Hoe kan dat nou?
Harry legde zijn vinger op zijn lippen en zei de persoon gedag. Hij plofte op het dichtbij zijnde bankje en zuchtte. "Viola is weg. Zayn zit vast door mobbing zonder bodyguards. En wij zitten hier en kunnen niet helpen."
Ik vloekte wat en liep naar Harry toe. "Misschien moeten we weer op de trein stappen? Dan zijn we er over 2 uur."
Harry begon te schudden. "Nee, dat doe ik je niet aan. Het betekent teveel voor jou."
Ik was even stil. Maar Zayn en Viola dan? Arme Viola… Helemaal alleen in dit land. Ik zag haar al alleen door de straten heen sjokken.
"Kom." zei Harry. "We gaan naar je tante en oom. Misschien kunnen we vanavond meteen op de trein stappen." Hij stond op en pakte me vast.
Ik knikte en liep samen met Harry verder.
"Heb jij Viola's nummer niet dan? Zayn in ieder geval niet…"
Ik begon te schudden. "Nee… Dat kwam helemaal niet aan de orde. Ik…" Harry keek me aan.
Harry keek me aan… Harry keek me aan…
Langzaam voelde ik mijn ogen sluiten en me ineens in Harry's armen liet vallen. Zijn armen knepen in mijn hand en ik hoorde hem roepen. "Daisy!!"
"Mijn buik…" stamelde ik.
Plotseling voelde ik iets vochtigs op mijn hoofd. Ik opende mijn ogen en zag dat Harry een flesje water over me heen had gegooid.
Mijn lichaam zond steeds meer steken naar mijn buik toe. Met de seconde voelde ik de pijn wel verminderen.
"Oh, God. Daisy? Dit is toch geen straf, he. Dat kan gewoon niet."
Ik hapte naar adem en liet mijn lichaam verslappen. De lucht drong steeds minder mijn longen binnen en mijn hoofd begon te tintelen. Dit kan gewoon geen straf zijn. Daisy… Wakker blijven.
Maar het was al te laat.