Hoofdstuk 3

Luna, Mare en Sol hadden allemaal redelijk wat geld gekregen en hadden een heerlijk ontbijt gehad. ‘Hagrid, mam? Hoe kennen jullie elkaar eigenlijk? Mam ben jij ook een heks? Of was pap er een?’ Een stortvloed aan vragen rolde naar uit Mares mond en vochten om een antwoord. Betty stak haar hand op om Mare te laten zwijgen. ‘Nou, ik begin bij het begin. Ik ben geen heks maar jullie vader wel. Ik ken Hagrid via hem en na zijn dood gingen we nog regelmatig met elkaar om maar ik had me wel terug getrokken uit de tovenaars wereld. Hopend dat jullie de magie van jullie vader hadden geërfd, en dat is zo blijkt nu.’Hagrid zat er glimlachend bij en vulde haar aan: ‘Echt zonde dat hij is gestorven, hij was een geweldig man en had zijn hart op de goede plaats zitten. Maar, nu treuren we niet maar gaan we naar de Wegisweg. eens kijken hoe jullie het daar zullen vinden.’Lachte Hagrid en iedereen stemde daar mee in.


‘Ehm, Hagrid waar in Londen kunnen we dit kopen?’Vroeg Sol met een blik op de lijst met spullen die ze nodig hadden. ‘Als je maar weet waar je kijken moet is het gemakkelijk te vinden.’Ze zaten met z’n vijven in de metro naar het centrum van Londen en alle mensen probeerden zo ver mogelijk uit de buurt van Hagrid te blijven. Ze liepen door een straat en Hagrid stopte ineens voor een groezelig kroegje met een paar gebarsten ramen. ‘Hier motten we zijn, de Lekke Ketel.’Vragend keek de drieling elkaar aan en begon toen te schateren. ‘Je maakt een grapje toch?’Proestte Luna uit. Maar toen Hagrid hen beledigd aan keek hielden ze hun mond. Luna werd tot haar oren even rood als haar haar. En Mare en Sol wilden het liefst door de grond zakken. ‘Ja, dit is het en volg me nu maar want we hebben niet veel tijd om alles op te halen wat jullie nodig hebben.’Hagrid liep naar binnen en Mare, Sol en Luna schuifelden achter hem aan. Hij liep meteen door naar een deur achterin en ze kwamen uit in een ommuurd binnenplaatsje waar behalve wat onkruid en een vuilnis bak verder niks te zien was. Hagrid begon de bakstenen in de muur boven de prullenbak te tellen. Drie omhoog… twee naar rechts. Mompelde hij. ‘Oké meiden opgepast.’ Hij tikte drie keer met de punt van zijn paraplu op de muur. De baksteen waar hij op getikt had trilde –wriemelde- in het midden verscheen een klein gaatje, dat groter en groter werd- en een paar tellen later stonden ze voor een gebogen poort, die zelfs voor Hagrid groot genoeg was, een poort die naar een met keien geplaveide staatje leidde, dat kronkelend en slingerend uit het zicht verdween. ‘Welkom op de Wegisweg!’