A ranger/traitor 145

“Arnaut!” Hij hoorde Sean schreeuwen, maar het leek van ver weg te komen. Ze waren erg goede vrienden geworden die paar dagen dat ze samen waren opgetrokken. Het was jammer dat hun vriendschap op deze manier moest eindigen. Maar hij wist dat het voorbij was. Hij zou Cassandra en hun kind nooit meer zien… Plots wist hij heel zeker, dat hij nog niet dood wou. Op het laatste moment rolde hij om, zodat de reusachtige strijdbijl hem maar op een haartje miste, maar daar hief de volgende al zijn wapen en Arnaut had geen idee hoe hij die moest ontwijken. Plots brulde hij het uit. Sean had zijn boom verlaten en was langs achter op Arnauts belager gesprongen en had zo zijn mes diep in zijn rug gestoken. Ondertussen zwaaide hij met zijn zwaard naar een andere aanvaller zodat die niet in de buurt kwam om zijn makker te ontzetten. Arnaut maakte van de verwarring gebruik om uit te halen naar de knieën van de derde, maar hij was uitgeput en zo traag dat de ander alle tijd had om hem te ontwijken en zijn zwaard uit zijn handen te slaan. De Skandiër trok Sean van zijn rug alsof hij een lastige mug was en smeet hem naast Arnaut op de grond. Voor Sean de kans zag om overeind te komen, plaatste hij zijn voet op diens borst. Nu was het echt voorbij, maar hij kon zichzelf niet verwijten dat hij niet alles geprobeerd had. Van de tien tegenstanders hadden ze met zijn tweeën er zes uitgeschakeld, geen slechte score zeker als je er rekening mee hield dat het om getrainde Skandiërs ging, die evenveel waard waren als twee gewone krijgers, of zelfs drie. Voor de zoveelste keer zag Arnaut de reusachtige strijdbijl omhoog zwaaien, maar het zou de laatste keer zijn dat hij er een zag neerkomen. Hij kon alleen hopen dat het snel zou gaan. De bijl ging hoger en hoger en toen hoorde hij het mooiste geluid dat er op de wereld bestond. Het terugspringen van een boogpees en het zoeven van een pijl.