A ranger/traitor 144

Arnaut besefte onmiddellijk dat hun positie nu helemaal onhoudbaar was. Zonder schild was Sean gedwongen de slagen van de Skandiërs te ontwijken, maar dat kon niet als Arnaut vlak achter hem stond, want als hij dan wegdook was die de klos. Dat en nog veel meer, schoot er Arnauts hoofd, nog voor de twee schildhelften de grond raakten.
“Uit elkaar!” riep hij voor de Skandiërs de tijd kregen om te beseften wat er precies gebeurd was en hoe ze daar hun voordeel mee konden doen. Sean, die dezelfde gedachtegang als Arnaut had gevolgd, schoot onmiddellijk in actie. De Skandiërs die eigenlijk hadden verwacht dat hij zich nu eindelijk zou overgeven, werden totaal verrast. Sean trok zijn mes en wist door de omsingeling te breken, waarbij hij een tegenstander zodanig aan zijn been verwonde dat hij niet meer kon staan. Hij ging voor een boom staan zodat de stam hem toch een beetje rugdekking kon bieden. Terwijl Sean dus zo de Skandiërs afleidde, wist Arnaut er nog een uit te schakelen, maar daardoor was hij te laat om zelf uit te breken en een boom op te zoeken. Er stonden nog vijf tegenstanders overeind, waarvan twee zich op Sean concentreerde en drie Arnaut nog steeds omsingeld hielden. En Arnaut kon met geen mogelijkheid zeggen hoe lang zijn eigen schild het nog zou uithouden. Daarbij was hij eigenlijk al veel te moe om zo snel rond te draaien als nodig was om niet in de rug aan gevallen te worden.
“Kom op, Halt!” Op dat moment zag hij links een bijl op hem afkomen. Hij probeerde hem nog te ontwijken, maar wist eigenlijk al dat hij te laat zou komen. In een laatste poging de klap te verzachten liet hij zich op de grond vallen. Het hielp iets, maar het kwam nog steeds ontzettend hard aan. Arnaut voelde onmiddellijk dat hij aan die arm niet veel meer zou hebben. Eigenlijk was het ironisch. Sean had geen schild en hij wel, maar hij kon het niet meer gebruiken.